Op 8 oktober 2004 beginnen wij aan onze tweede grote rondreis, na Peru, en nu gaan wij naar Zuid-Afrika. Het is een georganiseerde groepsreis met Mambo. De vorige rondreis die wij georganiseerd hebben gemaakt, was in 2002 naar Peru. Vandaag gaan wij dus naar Zuid-Afrika. Onze reis begint bij God’s Window en de Blyde River Canyon. Vervolgens gaan wij naar Shalati bushcamp en het Krugerpark. Daarna bezoeken wij in rap tempo Swaziland, St. Lucia en de Drakensbergen en wij sluiten onze reis af in Kaapstad en de Kaap.
God’s Window em BLyde River Canyon
8 oktober
Vandaag gaan wij op vakantie. We gaan een rondreis maken door Zuid-Afrika. Een paar dagen geleden hebben wij al van Mambo de namen en leeftijden van de groep waar wij nu mee zullen reizen doorgekregen. Een op het eerste oog leuke en gezellige groep van onze leeftijd. Dat komt wel goed!
Voordat wij daar verslag van doen, denken wij eerst nog even kort terug aan gisteravond. In AHOY, Rotterdam, zijn wij naar een concert van Lionel Richie geweest. En om met Lionel zelf te spreken, het was outrageous. Echt geweldig. Om 1:30 uur zijn we weer thuis en dus maar snel naar bed, want morgen moeten we nog een hoop doen.
Om 8:00 uur staan we op. Eten, douchen en aankleden en dan de laatste spulletjes inpakken en de boel een beetje opruimen. Om 10:30 worden we opgehaald door Mieke (Mandy´s moeder). Zij brengt ons naar Schiphol waar we om 11:00 verzamelen. Wij zijn er precies op tijd en krijgen de tickets en maken kennis met het reisgezelschap en de reisbegeleider. Na het inchecken drinken wij nog een even een kopje thee met Mieke en gaan daarna door de douane en op naar de taxfree winkels.
Om 13:30 stijgen we op. Op naar Barcelona waar wij moeten overstappen en een aantal uren moeten wachten. Wij hebben tijd genoeg om zelfs Barcelona in te gaan en dat doen wij dus. Omdat wij er kort geleden al een keer zijn geweest, fungeren wij als gids we slenteren over de Ramblas en eten wat bij een restaurantje op de Plaza del Rei aan de Ramblas. Na het eten gaan we weer terug naar het vliegveld. Nu gaan wij naar Madrid. Wij hebben flink vertraging: om 22:30 stijgen wij pas op en komen maar net op tijd aan om over te stappen in het vliegtuig naar Johannesburg. We zijn al ruim 12 uur van huis en pas in Madrid. Gelukkig zijn de komende twaalf uur veel efficiënter, maar dat is morgen!
9 oktober
Vandaag bestaat grotendeels uit reizen. Wij vliegen de hele nacht, waarin wij bijna geen oog dicht doen. Het eten wordt rond 2:00 uur geserveerd, en als het nou nog lekker was. De film I Robot wordt gedraaid en dat doodt de tijd een beetje. Om een uurtje of 4 gaat het licht uit; zowel in het vliegtuig als bij ons.
Om een uurtje of 10 landen wij in Johannesburg. Vervolgens gaan wij door de douane en halen we onze bagage op. Even later staan we buiten in het zonnetje. Het is namelijk schitterend weer. We worden opgehaald door onze chauffeur: Johan, die met de bus met aanhanger klaar staat. We gaan op weg en moeten een flinke afstand afleggen vandaag. Eerst gaan wij pinnen en boodschappen doen. First things first; dus eerst naar de drank waar een winkelwagentje wordt vol geladen met allerlei soorten vochtige versnaperingen. Het is al tegen 15:00 uur als wij gaan lunchen.
Na de lunch rijden wij nog zo´n 4 uur door over hobbel-de-bobbel wegen voordat wij in Graskop aankomen, ons reisdoel van vandaag. Na al dat gereis eerst maar eens lekker onder de douche en het thuisfront bellen dat wij goed zijn aangekomen. Daarna gaan we heerlijk eten; forel voor Mandy en een lokale lekkernij voor mij. Om 22:00 uur is het tijd om ons mandje op te zoeken.
10 oktober
We hebben lekker geslapen in een echt bed. Is weer eens wat anders na zo´n vliegtuigstoel. Om 9:00 uur staan wij op en staan eindeloos onder een lekkere, warme douche. Daarna volgt een heerlijk en overdadig ontbijt. Het is vandaag een stuk minder mooi weer dan gisteren; het is bewolkt, grijs, guur en af en toe valt er zelfs een spatje regen. Lekker is dat.
Na het ontbijt pakken we de tassen voor een driedaagse wandeltocht. De tassen worden leeggemaakt en weer volgestopt met een slaapzak, kleding voor onderweg en ook het eten en drinken voor de tocht. We stoppen alles in een grote tas en een kleine tas. In de grote tas zitten de lichte spullen zoals de slaapzakken. In de kleine tas de zware zaken. De rest van onze rommel stoppen we in de overige tassen en in een grote vuilniszak. Deze blijven in de aanhanger achter als wij gaan wandelen.
Rond de middag, als iedereen zijn spullen heeft gepakt, gaan we op pad. Eerst rijden we naar het centrum van Graskop. Deze plaats is niet meer dan de kruising van twee doorgaande wegen, waar een aantal huizen, restaurantjes en vooral veel toeristenwinkels zijn gevestigd. We lopen er even rond, kijken in de winkeltjes maar kopen (nog) niks. Vervolgens rijden we door naar een van de grootste toeristische attracties van Zuid-Afrika: Gods Window. Vanaf dit punt heb je een schitterend uitzicht over de Blyde River Canyon. Als het mooi weer is tenminste en dat is het dus niet. Wij zien vooral veel wolken, maar daar tussendoor kun je toch een glimp van het mooie uitzicht opvangen. De Blyde River Canyon is een van de grootste canyons ter wereld en wordt wel vergeleken met de Great Canyon in Amerika. Hier gaan wij dus 3 dagen doorheen lopen. Althans volgens de reisbeschrijving. In werkelijkheid lopen we door een zijkloof horen we later. Na de korte stop bij Gods Window rijden we nog een paar minuten verder. Dan worden we de bus uitgezet en hijsen we de bepakking op. We gaan beginnen.
De eerst dag van de driedaagse wandeling stelt niks voor. Het is slecht anderhalf uur lopen naar de eerste overnachtingsplaats. Geen zware wandeling, maar wel een zware rugtas. Na inderdaad anderhalf uur komen we aan bij de watervalspruit hut. Dit kamp bestaat uit een paar muren waar een asbest dak op ligt. De muren en het dak vormen een serie kamers van 10 m2 met daarin een aantal (stapel)bedden met matras. In twee van deze hutjes is een toilet en stromend water. IJskoud stromend water. Voor de hutten zijn twee braaiplaatsen.
We halen hout bij de ranger en steken het vuur aan om te koken. Wij hebben enorme t-bone steaks om te braaien en aardappelen om te poffen. Erg lekker allemaal. Ook het 3 liter pak wijn wordt soldaat gemaakt. Het is hier, nadat de zon is ondergegaan om 18:00 uur, stervenskoud. Dus we kruipen allemaal lekker dicht bij elkaar en vooral lekker dicht bij het vuur. Het wordt al snel duidelijk wie er in de groep pyromanische neigingen heeft: Petra. Behalve onze groep is er nog een Engels-zuid-afrikaans stel bij de watervalspruit hut. Zij zorgen voor een hilarisch moment als hun gemsquash (soort pompoen) die ze in het vuur hebben liggen, letterlijk ontploft.
Ondanks de warmte van het vuur wordt het toch snel kouder. Al om 20:00 uur houden we het voor gezien en gaan wij naar bed. Bij het licht van een mini zaklampje kleden wij ons uit en duiken wij in onze slaapzakken. De eerste echte vakantiedag zit er op.
11 oktober
Als we wakker worden, rond 6:00 uur, is het nog donker, steenkoud en regent het af en toe een beetje. Het duurt een tijdje voordat de anderen ook wakker zijn. Om 10:00 gaan we weer op pad. Gelukkig is het dan weer min of meer droog. Na een uurtje lopen zien we in de verte bavianen. Nadat we een paar foto’s hebben gemaakt lopen wij weer verder. Het landschap wordt steeds mooier en het begint zelfs een beetje op een canyon te lijken.
De tocht gaat omhoog en weer naar beneden en weer omhoog, maar is nooit echt zwaar. Mijn tas overigens nog steeds wel, want daar zit het avondeten van vanavond in. Het weer wordt langzaam iets beter. Het blijft bewolkt maar af en toe prikt de zon er een gaatje in en dan is het meteen lekker warm. Wanneer je uit de zon en in de wind bent is het koud. Typisch Nederlands herfstweer zeg maar.
Na de lunch lopen we weer verder en komen we bij een mooie waterval aan. Na de waterval is het nog maar een klein stukje en om 14:00 uur komen we aan op de plaats van bestemming, de Clearstream hut. Vlak langs het kamp loopt de rivier en in plaats van onder de koude douche te stappen, nemen we een duik in de rivier. Ook die is overigens erg koud, maar het is wel lekker om het zweet en vuil van de dag er af te spoelen en het koude water is heerlijk voor de pijnlijke voeten.
Na het badderen en relaxen is het tijd om een vuurtje te stoken. Dat kun je wel aan Petra overlaten. Omdat de ranger niet te vinden is, moet er eerst hout gehaald worden. Twee teams gaan uiteen en houden een wedstrijdje wie het meeste hout kan vinden. Niemand wil verliezen en er komt dus genoeg hout om een week te stoken; hele boomstammen worden meegesleept. Uiteraard moet er ook iemand de boel coördineren en in de gaten houden en die taak is mij op het – zittende – lijf geschreven.
Als het vuur aan is, wordt de pasta bereid en de sla gemaakt. Het smaakt heerlijk en we zitten heerlijk rond het warme vuur te eten en te drinken terwijl het om ons heen donker en koud wordt. Alleen de rook is vervelend en slaat op de keel en neus en veroorzaakt last van de ogen. Omdat de rook om een gegeven moment wel erg verveld wordt en omdat we moe zijn van de hele dag buiten lopen, kruipen we weer vroeg onder de wol. Erg vroeg zelfs, het is pas 19:15 uur.
12 oktober
Na zo´n 11 uur slapen worden we rond 6:00 uur wakker. Eerst maar lekker onder de koude douche om echte wakker te worden. Het vuur is al aan; Petra is ook al op. Met z’n drieën zitten we een uur vol spanning te wachten op de apen die rond het kamp zitten. We zien er vele maar echt poseren willen ze niet. Langzamerhand wordt de rest ook wakker. Het is ondertussen weer begonnen met miezeren. Gelukkig is er weinig wind en is het niet meer zo koud. Na het ontbijt gaan we weer op pad. De toch is mooi en niet erg zwaar. Wat wel zwaar is, is de pijn in mijn benen en voeten en de blaren. Na zo’n 5 uurtjes lopen, waarvan het laatste meer strompelend dan lopend, komen we aan op het eindpunt van onze tocht. Op dit punt komen de Blijde en de Treur bijeen. In de canyon van deze laatste rivier hebben wij dus 3 dagen gelopen.
Het is een prachtig punt. Diepe kloven, smalle rivieren en potholes. Erg mooi. Het is ook een drukke toeristische attractie waar je met de bus kunt komen. Er zijn dan ook busladingen vol toeristen. Na diverse foto’s gemaakt te hebben gaan we snel de bus in op de weg terug naar Graskop. Hier genieten we van een lekker lunch en doen we (drank)inkopen. Daarna weer de bus in. We gaan op weg naar het bushcamp Shalati, waar wij slapen in rieten hutten maar wel met een betonnen bodem, een echt bed, een douche en toilet per hut en elektriciteit. Shalati is gelegen in een wildpark net buiten het Krugerpark.
We worden ’s avonds beziggehouden door een lokale dansgroep die een aantal traditionele dansen voor ons opvoert. Een aantal van ons ontkomt er niet aan om ook mee te doen. Dat is wel even lachen, maar verder is het een beetje een trieste vertoning. Gelukkig is het daarna tijd om te eten. Na nog een drankje gaan we naar onze hut om lekker te gaan slapen, want we moeten morgen weer vroeg op.
Shalati Bushcamp en Krugerpark
13 oktober
We staan om 5:30 uur op want om 6:00 uur gaat het allemaal echt beginnen: we gaan een bushwalk maken. We hopen dan onze eerst wilde dieren te zien. Afgezien van een paar koeien en geiten en natuurlijk de apen tijdens de wandeltocht hebben we nog niet zoveel gezien. Er gaan twee gidsen mee waarvan er een een groot geweer bij zich heeft. Voordat we echt op weg gaan krijgen we nog instructies. Het komt er kort gezegd op neer dat als de gidsen iets roepen dat we dat dan moeten doen; achteruit, rennen, liggen, of wat dan ook. Daar gaan we dan. Helaas miezert het weer af en toe. Het weer zit nog niet echt mee.
Het eerst uur zien we nog niet veel behalve vele soorten poep. Ook daar blijken onze gidsen enthousiaste verhalen over te kunnen vertellen, maar daarvoor zijn we toch niet hier gekomen. Dan plotseling maakt de vooroplopende gids een sprong en hij roept dat we snel achteruit moeten gaan. De wat oudere landgenoten die samen met onze groep mee zijn en voorop lopen hebben het allemaal nog niet zo snel in de gaten. Het is dan ook nog vroeg. Maar als iedereen inderdaad een paar meten achteruit is gegaan, blijkt dat we op een zwarte Mambo zijn gestuit. Dit is een van de gevaarlijkste slagen die er is: zeer giftig en erg agressief. Van een flinke afstand nemen we een paar foto’s en vervolgens gaan we via een flinke omweg rond de slang om vervolgens onze weg weer te vervolgen. Wij moeten lang wachten voordat er weer iets gebeurt.
Ons wachten wordt beloond want dan zien we tussen de bomen door een giraffe. Alle camera´s worden in de aanslag gehouden en wij nemen foto’s. Achter de gids aan proberen we dichterbij te komen, wat lukt totdat de giraffe zelf ook weer verder loopt. We vervolgen onze weg en komen bij een meer. Dit is een drinkplaats van vele dieren en tevens het huis van een paar nijlpaarden en krokodillen. Ook talloze volgens, zoals een zeldzame lepelaar en een Zuid-Afrikaanse visarend, leven bij dit meer. Bij een ander meer dat min of meer aan het eerst meer vast zit, ontbijten we. Ook in dit meer zien we nijlpaarden en een krokodil. Na het ontbijt gaan we weer op de weg terug. Helaas zien we verder niks interessants meer onderweg.
Als we weer bij het bushcamp aankomen pakken we onze tassen weer in en gaan wij op weg naar het Krugerpark zelf. Onderweg regent het voor de verandering. Verder hebben we een zeer gevarieerd uitzicht van park tot schitterende huizen, bomen met paarse bloesem en krottenwijken. Of eigenlijk niet een echte wijk maar langs de weg, kilometers lang, staan er huisjes en krotjes. Ook lopen er langs diezelfde weg vele tientallen mensen. Rond het middag uur komen we bij het toegangshek van het Krugerpark. We gaan meteen op zoek naar een restaurantje. Onderweg zien wij al diverse hertachtigen, zoals impala en kudu; ons eerste wild in het Krugerpark. Later blijkt dat je zo’n beetje struikelt over deze beesten maar nu vinden we het nog geweldig.
Nu de lunch hebben we nog een paar uur de tijd om, al ‘game drivend’ naar onze slaapplaatsen te rijden. Het eerste deel zien we weinig, maar dan plotseling gaat het snel. In korte tijd zien we giraffes, buffels, hyena’s en zelfs een cheeta. Vooral die laatste is erg bijzonder want zeer zeldzaam. Hier doen we het allemaal voor!
Om 17:00 uur rijden we het kamp binnen. Mooi op tijd want om 18:00 uur gaat het hek dicht. En dicht is onverbiddelijk dicht. Na een heerlijke douche gaan we bij een van de hutten zitten met een lekker drankje. En nog een drankje en daarna nog een. Het duurt dus wel even voordat we gaan koken en eten, maar het is gezellig dus wat maakt het uit. We eten pasta en het smaakt weer prima. Als dessert is er fruitsalade en uiteraard nog een paar drankjes. We zakken lekker door en gaan laat naar bed. Althans, gelet op de tijden van de afgelopen dagen. Het is rond middernacht als we onder de wol kruipen. Morgen is er weer een hopelijk mooie dag.
14 oktober
Vandaag kunnen we een beetje uitslapen. Vervolgens gaan we de hele dag met onze bus op safari. De ochtend valt tegen. Wij zien impala’s en andere hertachtigen en gnoes een krokodil en een adelaar, maar verder niet veel. Heel in de verte zien we een schim van een neushoorn en iets wat een olifant zou kunnen zijn. Het gaat nog niet goed in de ‘big 5’ score. De big 5 bestaat uit de olifant, de neushoorn, de buffel, de leeuw en het luipaard. Tot nu toe hebben we alleen nog maar een buffel echt goed gezien. Wel zien wij nog een giraffe.
De lunch nuttigen we door op een campsite een braai te huren en de meegebrachte eieren met spek te bakken. Heerlijk, maar je moet wel goed oppassen want er zitten vreselijk brutale apen die het eten van je bord jatten als je even niet oplet. Bij ons gaat het gelukkig goed, maar een tafeltje verderop is wel de klos. Lachen! Gelukkig is het ondertussen schitterend weer geworden. Vanmorgen begon nog bewolkt maar nu schijnt de zon volop. Even bijbruinen dus.
Na de lunch gaan we weer op pad met de bus. Ook het begin van de middag brengt niet veel. Pas tegen het einde van de middag, net als gisteren, als we als alweer richting het kamp rijden, worden we beloond voor het lange wachten. Eerst zien we langs de kant van de weg een hyena die lekker in het zonnetje ligt te slapen en daarna zien wij een olifant van dichtbij. Even later zien wij een grote groep olifanten en buffels van een wat grotere afstand. De big 5 score loopt op naar twee!
Om 16:30 uur zijn we weer terug in het kamp. Precies genoeg tijd om nog even wat warme kleren te pakken, want om 17:00 uur gaan we weer op pad. We gaan met een ranger een avondsafari maken in een open voertuig. Om klokslag 17:00 uur staan we op de juiste plek maar de ranger blijkt al weg te zijn! Met een schoonmaker achter het stuur worden wij in een andere wagen achter de reeds vertrokken auto aangestuurd. Het duurt even voordat we de andere auto vinden en we vrezen al het ergste. Ten slotte vinden we hem gelukkig wel, midden in een grote groep buffels. De mensen uit de andere auto en de ranger stappen over in onze grotere wagen. De ranger lijkt er niet echt blij mee te zijn. Wij maken foto’s van de buffels die zowat tegen de auto aanstaan. Later zien we dezelfde groep olifanten weer. Langzaam wordt het donkerder. We missen bijna een neushoorn die vlak voor de auto loopt. Het is te donker om het goed te zien. Daarom neemt de ranger een grote zaklamp in de hand en geeft Brenda, die aan de andere kant van de auto zit er ook een. Met de zaklampen ontstoken rijden we verder. Best spannend wat er in het licht zal opduiken. Nou, dat valt tegen. Vooral veel duikertjes, impala’s etc.
Als we bijna terug zijn bij het kamp, het is ondertussen echt helemaal donker, hebben we toch geluk. Midden op de weg liggen twee leeuwen. Een leeuw gaat aan de kant van de weg liggen en geeft ons alle gelegenheid om de filmen en foto’s te maken. De ander blijft rustig liggen. Pas als de eerst leeuw er genoeg van heeft en wegloopt en we langzaam verder rijden, gaat ook de tweede leeuw aan de kant van de weg liggen. Ook hij poseert rustig en lijkt niet onder de indruk van alle drukte om hem heen. Na een kwartiertje is het mooi geweest. Nu hebben wij 3 van de big 5 gezien, en eentje (de neushoorn) half. Alleen het luipaard ontbreekt nog.
We rijden terug naar het kamp waar we aanschuiven bij een lopen buffet. Tijdens het eten vertelt Ward, onze reisleider, dat we morgen vroeg op moeten omdat we een lange rit naar Swaziland moeten maken. Hij vertelt ook dat we niet naar de geplande locatie gaan. Na enige discussie blijkt dat de reis ca. 6 uur in beslag zal nemen en we spreken af om niet om 6:00 uur te vertrekken maar om 8:00 uur. Het is tenslotte vakantie. Ook blijkt dat de accommodatie, locatie en activiteiten wel gelijkwaardig zal zijn aan de oorspronkelijk geplande locatie. Nou, dan is het niet zo erg dat we ergens anders terecht komen. Om een uur of 22:00 is het mooi geweest. Op het laatste moment is het toch nog een indrukwekkende dag geworden.
Swaziland, St. Lucia en Drakensbergen
15 oktober
Om iets na 8:00 uur vertrekken we weer uit het Krugerpark. Gelukkig hebben we 2 uur langer kunnen slapen dan oorspronkelijk de bedoeling was. Die 2 uurtjes waren best welkom. Het kost ons zo’n 2 uur om al gamedrivend naar de grens van het Krugerpark te rijden. We zien in die 2 uur van alles, waaronder van dichtbij een giraffe, maar niks interessants. Vervolgens is het nog een aardig ritje tot we bij de grens met Swaziland aankomen.
Bij de grens sluiten we achteraan aan in een lange rij. Of eigenlijk twee rijen. Eerst een rij om Zuid-Afrika uit te gaan en vervolgens een rij om Swaziland in te gaan. Er wordt door de douaniers driftig gestempeld in de paspoorten, maar omdat de helft naar de t.v. zit te kijken en geen tijd lijkt te hebben voor ons, duurt het allemaal erg lang. Gelukkig is het mooi weer. Na de douane is het nog een uurtje rijden naar de plaats van bestemming. Omdat het pas 12:00 uur is, besluiten we door te rijden en te lunchen op de plaats van bestemming. Het eerste deel van dit laatste uur gaat goed. De wegen zijn prima en we schieten lekker op. Wat wel opvalt is dat het in Swaziland allemaal net even wat minder is en wat armoediger is dan in Zuid-Afrika.
Bij Piggs Peak aangekomen verlaten wij de verharde weg en begint een zand- en grindweg vol hobbels en kuilen tussen de productiebossen en houtkaplokaties door. Na een half uurtje hobbelen slaat het noodlot toe. De bouten waarmee de aanhanger aan de bus vastzit, breken af en de aanhanger staat letterlijk aan de grond. Iemand vertelt ons dat het nog 10 minuutjes rijden is. We besluiten alle bagage uit de aanhanger in de bus te stoppen. Francois en ik blijven bij de aanhanger om deze te bewaken. De bus gaat vervolgens naar het hotel en Johan komt daarna zo snel mogelijk terug om ons en de aanhanger op te halen. Het is dan 13:00 uur.
Om 14:00 uur is Johan nog niet terug; er is een uur verstreken. Wij hebben geen zin om de rest van de dag midden op een zandweg te staan wachten, terwijl er in de verte een onweersbui aankomt. We besluiten om te gaan lopen. Na een kwartiertje lopen komt er een auto langs en we krijgen een lift. De dame achter het stuur blijkt de baas van het hotel te zijn. We kruipen achterin de laadbak tussen de boodschappen die onze lunch blijken te zijn. De auto heeft er goed de vaart in en we worden door de hele laadbak geslingerd. Dat duurt zo’n 15 minuten en dan komen we aan bij het hotel. Het is een nieuw en schitterend complex.
Na een redelijke lunch bekijken we wat er hier allemaal te doen is. Het ziet er niet naar uit dat er vergelijkbare dingen te doen zijn als op de locatie waar we oorspronkelijk naar toe zouden gaan. Verre van dat zelfs. Eigenlijk kan je hier alleen een beetje wandelen. Dat doen we na de lunch dan ook. We lopen naar de plaatselijke waterval en het uitzichtpunt. De waterval mag die naam eigenlijk niet dragen, het is meer een flinke douche en ook het uitzichtpunt stelt teleur. Aangezien wij volgens het programma hier morgen de hele dag blijven, kan dat nog leuk worden. Wat mogelijk nog vervelender is, is dat Rieneke valt en daar behoorlijk last van heeft. Er zullen nog heel wat bezoekjes aan artsen en ziekenhuizen volgen.
Eerst maar eens douchen en dan maken we ons klaar voor de braai. Als iedereen weer schoon en fris is, zitten we allemaal rond het vuur. We gaan in discussie met Ward over de activiteiten die hier (niet) te doen zijn, gelet op zijn toezeggingen van gisteravond dat er de locatie vergelijkbaar is met de oorspronkelijke locatie. We hebben geen zin om hier nog een hele dag te verprutsen. Aangezien het niet mogelijk is om nieuwe activiteiten te creëren en het te ver is om morgen op en neer te rijden naar een andere plaats stellen we voor dat we morgen al, in plaats van overmorgen, naar de volgende locatie rijden want daar is genoeg te doen. Ward gaat het regelen, maar daarvoor moet eerst de dame worden gevonden die de sleutel heeft van de enige telefoon in het dorp. Helaas begint het dan te regenen en vluchten we naar binnen. Mandy ligt ondertussen in bed want die is zo ziek als een hond. Zal wel iets verkeerds gegeten hebben.
Na een potje poolen is het etenstijd. De elektra is deel uitgevallen, wat overigens geen nadelige invloed op het koken heeft gehad, dus we eten bij kaarslicht. Ward heeft goed nieuws: wij vertrekken morgen naar St. Lucia. We moeten wel vroeg op, maar dat neemt iedereen op de koop toe. Dan is het tijd om te eten. Het is verrukkelijk! Voor Mandy neem ik wat minder verrukkelijke thee en crackers mee en natuurlijk cola. We gaan proberen lekker te slapen en hopen dat het morgen weer wat beter gaat.
16 oktober
We moeten vroeg op vandaag. De ontbijtpakketjes liggen klaar om mee te nemen. Wej nemen snel nog een slokje thee en dan gaan we op pad. Het is iets na 6:00 uur. Iemand van het hotel rijdt voor ons uit om te kijken of de weg nog begaanbaar is. Deze was immers al zo slecht maar door de regen van gisteravond is het mogelijk nog slechter geworden. We hobbelen en bobbelen over de weg terug naar Piggs Peak en gelukkig houdt de aanhanger het. In Piggs Peak laat onze begeleider ons weer alleen. Via steeds betere weten rijden we door Swaziland naar het zuidoosten. Onderweg stoppen we bij een grote en bekende markt waar een ieder diverse souvenirs koopt, zoals beeldjes, tekeningen en maskers. Hier verblijven we een uurtje. Daarna gaan we weer verder naar de grens. Ook nu staat er weer een lange rij en wordt er weer driftig gestempeld. Zodra we in Zuid-Afrika zijn gaan we bij de eerste de beste gelegenheid lunchen. Helaas is dat een Wimpy´s. Vervolgens rijden we verder en in de loop van de middag rijden we St. Lucia binnen.
Bij de kamers aangekomen blijkt dat er hier veel te doen is. Dat is iets voor morgen, nu eerst kleren uit en zwemkleding aan want we gaan naar het strand. Na een kwartiertje lopen, het is rond 17:00 uur, komen we op het strand en nemen een duik. Het water is lekker, maar er staat een enorme wind waardoor het fris aanvoelt en waardoor je gezandstraald wordt. Snel afdrogen en terug naar de kamers dus. Lekker onder een warme douche en daarna met z’n allen naar het restaurant. Lekker eten en nog een flinke tijd naborrelen. Tegen 1:00 uur is het mooi geweest en gaan we naar bed. Morgen is het een relaxdag en kunnen we lekker uitslapen.
17 oktober
Vandaag is een relaxdag. Ondanks dat en hoewel het gisteren niet echt vroeg was, zijn we toch weer vroeg wakker. We gaan ergens lekker ontbijten en genieten vervolgens op de oprijlaan van de appartementen van het zonnetje. De rest wordt ondertussen ook wakker en we verhuizen naar de buren. Omdat we een dag eerder zijn aangekomen konden we daar nog niet terecht en zijn we dus voor een nacht in dit complex gestald. Na het verhuizen gaan we verder met wat wij al deden: niks. We wandelen wat, eten en drinken wat en zitten lekker in de zon. We lezen een boekje en doen een spelletje en komen de dag zo wel door.
Om 16:00 uur komen we toch nog in actie. We gaan op een sunset boat trip over de lagune. Van de sunset zien we niet veel, omdat het ondertussen toch weer bewolkt is geworden. Wel zijn we krokodillen, veel nijlpaarden en zelfs parende nijlpaarden, en diverse vogels waaronder een visarend. Na 2 uurtjes is het voorbij. Snel nemen we een douche en daarna gaan we naar de Italiaan. Voor sommigen is die keuze niet zo geslaagd want de pizza schijnt niet lekker te zijn. We eten echter prima.
Na het eten gaan een paar nog even de bar in terwijl de rest naar bed gaat. Om 23:00 uur houd ik het ook voor gezien. De achterblijvers maken er nog een dolle boel van; Hazes wordt gedraaid, er wordt gedanst en gezongen, er is sprake van openbare dronkenschap en Francois moet door Brenda naar huis worden begeleid waar hij zijn bed niet haalt en in de stoel in slaap valt. Gelukkig slapen we dan al de slaap der onschuldigen.
18 oktober
We moeten vandaag weer eens vroeg op, want we gaan met een excursie mee en die start om 7:00 uur. Met een open auto gaan wij het Hluhluwe-Imfolozi park in. Uiteraard zien we weer diverse hertachtigen en ook eindelijk neushoorns. De big 5 meter gaat van 3 naar 4. Nu alleen nog luipaarden. We pauzeren op het strand en een aantal gaat zelfs snorkelen, maar daar is het met de wind te koud voor. We kiezen ervoor om uit de wind in het zonnetje te liggen. Heerlijk. Vanaf het strand zien we in de verte een walvis voorbij zwemmen. Hoewel het ver weg is, is het wel indrukwekkend. Hopelijk zien we er de komende tijd nog meer.
Na de ontspanning gaan we weer met de auto op pad. Over allerlei zandpaden rijden we weer richting de uitgang en we zien weer neushoorns, nu van dichtbij. Verder gebeurt er weinig spectaculairs. Als wij weer bij de appartementen komen is het tijd voor een drankje en een verfrissende douche. Daarna gaan we weer lekker uit eten en nog even de kroeg in. We gaan een beetje op tijd naar bed, want morgen moeten we weer vroeg op.
19 oktober
Wij gaan om 7:00 uur weg. Oorspronkelijk zou dat 6:00 uur zijn, maar omdat Rieneke eerst naar een nabijgelegen ziekenhuis moet dat om 8:00 uur opengaat, is het dus een uur later geworden. Tegenover het ziekenhuis is een groot winkelcentrum waar we een heerlijk en gezond yoghurt-met-fruit-ontbijt nuttigen. Tegen de tijd dat we dat op hebben, een uur of 9, komen de ziekenhuisgangers terug en gaan de winkels ook open. Dat komt goed uit, dan kunnen we meteen een extra geheugenkaart voor de camera kopen want we maken erg veel foto’s. Brenda koopt meteen maar een camera want haar oude camera heeft de geest gegeven.
Vervolgens gaan we op weg naar Durban waar wij 2 uurtjes later aankomen. We stappen in het centrum bij het strand uit en lopen een klein rondje. Durban is een gevaarlijke stad en het voelt alles behalve goed aan. We gaan snel weer verder. Na nog een uurtje rijden is het tijd om de lunchen en vervolgens gaat de reis weer verder richting de Drankensbergen.
De weg gaat steeds verder omhoog en de uitzichten worden steeds mooier totdat wij om 16:00 uur in Underberg aankomen. Hier doen we boodschappen en we moeten de weg vragen, want die is niet helemaal duidelijk. Ondertussen is het overigens begonnen met regenen. Echt mooi weer hebben we hier nog niet gehad.
Als het al bijna donker is, rijden we het parkje in waar wij de komende 2 nachten zullen blijven: Lake Naverone. We hebben 2 enorme huizen tot onze beschikking, waar de verwarming en warmwatervoorziening via kolenkachels geschiedt. Wij confisqueren een kamer en frissen ons lekker op. Daarna staat er braai op het programma, verzorgt door Johan. Na het eten blijven we nog gezellig een tijdje natafelen.
20 oktober
Ondanks de slechts voorspelling schijnt de zon als we wakker worden. Snel opstaan dus; om 8:00 uur zitten we aan het ontbijt. Daarna zijn er diverse activiteiten mogelijk. Ik ga samen met Ronald en Francois een flinke wandeling maken. Mandy gaat met de rest paardrijden.
BAS
We worden afgezet bij het begin van de wandeltocht, het Garden Hotel. Vandaar is het ongeveer 10 kilometer lopen en bijna 1100 meter stijgen naar het eerste doel: de Sani pas die de grens vormt met Lesotho. Als we dan nog zin en tijd hebben, kunnen we nog een stukje doorlopen naar de top op 3100 meter hoogte.
De tocht begint goed. Het pad is goed en gaat omhoog maar niet te steil. Na een goed uur lopen komen we aan bij een paar grotten. Wij hebben dan 3 kilometer gelopen en zijn ongeveer 300 meter gestegen. Daarna volgt nog een prima stuk; het pad wordt weliswaar minder goed, maar is nog altijd goed te volgen. De helling wordt wel steiler en ik krijg weer last van mijn blaren van de eerst dagen. Een stukje tape doet wonderen.
Hoe verder we lopen hoe slechter het pad te vinden is, en op een gegeven moment is het gewoon verdwenen. Later vinden we weer iets wat op een pad lijkt terug en dan is het weer verdwenen. Hierdoor vorderen we slechts langzaam. Wat ook scheelt is dat het erg steil wordt. Als we bijna bij de pas zijn, moeten we over een enorme puinhelling klauteren. Omdat sommige blokken best wel los liggen en het erg steil is, loopt dit niet bepaald lekker.
Als we nog een stukje verder zijn en echt bijna boven zijn horen we in de verte onweer opkomen. We besluiten de laatste stappen naar de pas door te gaan. Daar aangekomen is het tijd om een slokje te nemen en warme kleren aan te doen voor de afdaling; we gaan niet meer door naar de top maar gaan weer terug. Gelukkig hebben we wel de pas gehaald en zijn we dus in Lesotho geweest. Over deze klim hebben wij 4 uur gedaan. Het uitzicht naar beneden is schitterend; dus het was de klim wel waard.
We gaan weer snel naar beneden. Nu vinden we wel een pad dat ons langs in plaats van over de puinhelling brengt. Helaas raken we het daarna weer kwijt en het blijft ook kwijt. Ondertussen is het begonnen met een beetje regenen, maar dat stopt gelukkig al weer snel. Wel zien we dat het in het dal erg slecht weer is. Lange tijd klauteren we naar beneden zonder over een pad te lopen. Dit is erg lastig en vermoeiend en kost vreselijk veel tijd. Af en toe vinden we weer een pad, maar dat is ook zo weer kwijt. Pas als we weer bijna bij de grotten zijn, vinden we het pad terug. We zijn ondertussen alle drie moe en dorstig, al het water is al op evenals het eten. We moeten nu nog ruim een uur lopen.
Het laatste stuk gaat puur op wilskracht en wordt al strompelend afgelegd. Zelf heb ik behoorlijk last van mijn knie en van de voeten. Als we beneden aankomen bellen we onze taxi weer op en drinken we met volle teugen uit de tuinslang. Even later komt de auto met daarin ook Brenda, Deborah en Ward. Voor de bierdrinkers hebben zij koud bier meegenomen, dus dat gaat er wel in. Snel, of eigenlijk langzaam, rijden we terug naar huis.
MANDY
Vandaag ga ik paardrijden. Ik heb nog nooit op zo’n beest gezeten, dus het is best wel spannend. We gaan een tocht maken van zo’n 2 uur. Zodra ik op het paard ben geklommen loopt hij naar een weilandje vlakbij waar andere paarden staan. Dat is prima, maar hij is even vergeten dat ik ook nog op zijn rug zit, waardoor ik met mijn hoofd middenin een boom zit. Ik heb geen idee wat ik moet doen want er zit geen stuur of rem op zo’n beest. Gelukkig wordt ik te hulp geschoten door onze gids. Mijn paard is nogal onrustig, waar ben ik aan begonnen?
We maken een prachtige tocht door het gebied. Door riviertjes, over heuveltjes. Na een uurtje laten wij de paarden even rusten en grazen en drinken we zelf ook wat uit een riviertje. Ik heb behoorlijk pijn in mijn knie en ben blij dat ik even mijn benen kan strekken. Na een minuut of 10 gaan we echter weer verder. Deborah en Brenda gaan vast vooruit, zij kunnen goed paardrijden en gaan er vol in galop vandoor over de prairie. Erwin doet dat ook, alleen dat is tegen zijn zin. Hij kan niet goed paardrijden en moet hard werken om erop te blijven zitten. Mijn paard wil af en toe in draf, maar stapvoets vind ik snel genoeg en ik weet ondertussen waar de rem zit.
We rijden door een riviertje. Maar mijn paard heeft daar geen zin in. Ik word kletsnat gespetterd, maar wij gaan er wel door. Als beloning gaan we daarna wel even in draf. Dat valt eigenlijk best wel mee, maar je zit wel behoorlijk te stuiteren op het zadel. We gaan het laatste stuk stapvoets naar de manege terug. Een leuke ervaring.
Aan het einde van de middag is iedereen weer bij elkaar. Het is tijd om te eten; Johan heeft voor ons ‘boerekos’ gemaakt. Een typisch Zuid-Afrikaans gerecht en erg lekker, met rijst, aardappelen, wortel en gehakt. Nog een glaasje wijn erbij en even napraten over de wederzijdse ervaringen van vandaag en dan vroeg naar bed. Het was erg vermoeiend vandaag.
Bloemenkust, Kaapstad en de Kaap
21 oktober
Vandaag wordt een lange dag. We ontbijten om 6:30 uur en stappen om 7:00 uur in de bus. We moeten zo’n 8 uur rijden vandaag, en het is niet alleen een lange, maar ook een saaie route. We stoppen een paar keer om de tanken, te roken, te plassen en een keer wat langer om te lunchen en halverwege de middag komen wij in Cintsa aan. We hebben een groot huis met z´n allen. Er zijn 3 slaapkamers, waarvan wij er 1 hebben, en een grote slaapzaal. Verder zijn er slechts twee badkamers die vies zijn. Het hele huis en het hele park is overigens maar zo zo; het zwembad ligt bijvoorbeeld vol rommel.
Ondanks dat het niet echt mooi weer is, lopen we naar het strand. Ward en nog een paar gaan de zee in, maar daar is het echt veel te koud voor. Als we terug lopen en bij het huis aankomen worden we bekogeld met water gevulde ballonnen. Dat loopt uit op een heus watergevecht en het wordt dan ook een zooitje in huis. Maar we hebben wel lol! Als het speelkwartiertje weer over is en iedereen weer schoon of ten minste droog is, gaan we naar de bar annex restaurant annex biljartzaal. Het is erg gezellig en we spelen een paar potjes pool. Als een paar Duitsers na ons willen spelen, krijgen we hen zover dat zij zich eerst opdrukken en daarna mogen zij spelen. Ondertussen lopen we allemaal met blauwe krijtstrepen op ons gezicht want de verliezer wordt beschilderd en iedereen heeft wel een keer verloren.
Dan is het etenstijd en het is eten wat de pot schaft. Ons bord ligt vol met van alles en nog wat, maar ach, de drank smaakt prima. Ook geven wij Johan, onze chauffeur, een klein kadootje: hij mag gaan bungyjumpen! Op het park verblijven vooral backpackers en van die semi-alternatievelingen en dat is een beetje de sfeer die er hangt. Desondanks wordt het wel gezellig die avond.
22 oktober
Afhankelijk van het weer gaan we vandaag vroeg of laat weg; als het mooi weer is gaan we nog een tijdje naar het strand en anders gaan we weg als we klaar zijn. Het is totaal bewolkt en dus gaan we als iedereen om 9:30 uur klaar is, weg. Gelukkig maar want het blijkt een veel langere reis dan verwacht. We rijden via East London naar Port Elizabeth. Pas om 15:00 uur lunchen wij, in Plattersbay. Hier gaan wij naar een Quicksilver outletstore want hier is de fabriek gevestigd. Het valt allemaal erg tegen en meer dan een paar T-shirts bedraagt de oogst niet. Na een oponthoud van zo’n 2 uur in Plattersbay gaan wij weer op pad en tegen 19:00 uur komen wij aan in Tsitsikamma National Park.
Wej verblijven daar in tweepersoons hutjes vlak aan zee. Ziet er goed uit! Omdat we zo laat zijn en er nog gekookt moet worden eten we ook laat, tegen 22:00 uur pas. Dat is te laat want ik heb er hoofdpijn van gekregen en sta te tollen op mijn benen. Het is wel gezellig zo rond het kampvuur, maar direct na het eten gaan wij naar bed. Morgen gaan we op walvisjacht!
23 oktober
Om 8:00 uur vertrekken we alweer. Eerst gaan wij naar de Blaukrans rivier, of eigenlijk naar de brug er over heen. Deze brug is de hoogste brug in Zuid-Afrika, maar belangrijker, hier kun je de hoogste bungy jump ter wereld maken. Brenda en Ronald gaan springen en ook Johan mag als kadootje van de brug af springen. Het duurt een hele tijd voordat onze helden zover zijn. Zij moeten allerlei formulieren tekenen, krijgen instructie en worden in de harnassen gehesen en al die voorbereidingen kosten veel tijd. Maar om een uurtje of 10 is het zover. Eerst gaat Johan, zonder een kik te geven. Daarna gaat Ronald en zijn gil (van genot of van angst?) schalt door het dal. Ten slotte springt Brenda; vanaf dat moment kent half Zuid-Afrika de kreet ’tering’. Wij maken foto’s vanaf de uitkijkpost.
Na het springen kunnen de certificaten en een videoband worden opgehaald. Daarna gaan we snel naar Plettenbergbaai waar wij om 11:30 uur aankomen. Wij zouden om 11:00 uur uitvaren op walvistocht, maar door een telefoontje van Ward heeft men op ons gewacht.
We gaan op zoek naar walvissen maar ook dolfijnen, zeehonden en andere zeedieren. In de verte zien we een walvis spuiten, maar hij wil niet even op ons wachten. Na een tijdje rondgevaren te hebben en geen andere walvissen gezien te hebben, varen we richting de kust waar altijd dolfijnen voorkomen. Wij zien er ook diverse en het is een schitterend gezicht deze mooie dieren te zien zwemmen, achter vis aan te zien jagen, spelen, etc. Daarna varen we weer terug. Een andere boot blijkt een walvis te hebben gezien en aangezien het op onze terugroute ligt gaan we daarheen, maar hij is al vertrokken. Later blijk dat de andere boot niet alleen een walvis heeft gezien, maar dat deze walvis onder de boot omhoog is gekomen. Dichterbij kan je niet komen. Helaas hebben wij daar niks van gezien.
Als we terug aan land zijn, de boot vaart gewoon volle kracht het strand op, gaan we lunchen. Na de lunch gaat Rieneke weer een keer naar de dokter en wachten wij op het strand. Helaas hebben we geen zwemkleding aan want het is een prachtig strand en het is schitterend weer. Ondanks dat we heerlijk in het zonnetje zitten, duurt het wel lang, zo’n 2 uur, voordat iedereen weer terug is. Via een supermarkt rijden we terug naar onze huisjes. Dan snel douchen, warme kleren aan, koken en lekker eten. Het is gezellig en de tijd vliegt. Tegen 23:00 uur vinden wij het mooi geweest en wij gaan naar bed. Helaas hebben we geen walvissen gezien, maar desondanks slapen we toch lekker.
24 oktober
Vandaag gaan we pas wat later weg, rond een uur of 12. We kunnen dus eerst lekker uitslapen en relaxen en doen wat we willen. Helaas blijkt het bewolkt ’s ochtends, maar gelukkig trekt het al snel een beetje open. Het idee is om een flinke wandeling te maken naar een waterval, daar even te zwemmen en dan weer terug te lopen. Vertrek staat gepland om 8:30 uur en alles bij elkaar zouden wij dan om 11:30 weer terug moeten zijn. Aangezien de een eerder klaar is dan de ander gaan we in groepjes apart op pad. Als we nog maar een stukje hebben gelopen zien we vlak voor de kust een grote groep dolfijnen zwemmen. We besluiten om, na het maken van een paar foto’s, toch maar door te lopen. Na een half uurtje horen we dat het pad slechter wordt en ook glad en we besluiten terug te lopen om nog een tijdje van de dolfijnen te genieten. Daar besteden we ruim een half uur aan, maar het is moeilijker dan gedacht om er een paar goed te fotograferen. Toch maken we een paar mooie plaatjes. Vervolgens lopen we weer terug naar de hutten. We nemen alsnog een douche en pakken de laatste spullen in. Daarna gaan we even naar het restaurant voor een kopje thee. Om 12:00 uur worden we door de bus opgehaald waar de rest ondertussen ook al in zit.
Om 13:15 uur komen we aan in Knysna, een leuk en toeristisch plaatsje. Wij gaan snel naar een fotozaak want de camera heeft het zojuist begeven. De lens wil niet meer in of uit en dus kunnen wij geen foto’s meer maken en dat terwijl er nog een mooie week voor de boeg ligt. Helaas kan men ons niet helpen en we krijgen het advies om de batterij helemaal op te laden en dan opnieuw te proberen. Hierna eten we alsnog een hapje en dan is het alweer tijd om verder te gaan.
We komen om 17:00 uur aan in Oudshoorn en gaan meteen door naar de struisvogelfarm. Hier krijgen we een uitleg over de struisvogelindustrie, een rondleiding over de farm en we kunnen zelfs een struisvogel knuffelen (Mandy), berijden (Ronald, Petra en Deborah) en zoenen (Ronald). Hilarische momenten. Daarna gaan we eten: struisvogelbiefstuk uiteraard met een lekker glaasje lokale wijn. Het blijkt een goed moment om voor iedereen een limerick te bedenken, maar verder dan twee geslaagde en een paar halve limericks komen we niet. Daarna gaan we naar de appartementen, waar we nog een drankje drinken en verder rijmen. Iets na 23:00 uur gaan we naar bed.
25 oktober
Het grootste deel van de groep gaat vandaag mountainbiken. Wij hebben daar geen zin in en blijven dus thuis. Dat betekent ook dat wij kunnen uitslapen. Terwijl de rest om 8:00 uur moet verzamelen komen wij er pas een uurtje later uit. We gaan vervolgens wandelend Oudshoorn in. Ook hier gaan we op zoek naar een fotograaf. Hij kan ons ook niet helpen maar heeft wel de naam en het adres van een zaak in Kaapstad waar we wellicht wel geholpen kunnen worden. Ook genieten we van een heerlijk ontbijt. We wandelen weer terug en genieten van het mooie weer en de gezellige plaats. Als we weer terug komen gaan we lekker bij het zwembad liggen. Rieneke en Johan zijn ook niet gaan fietsen en komen er op een gegeven moment bij liggen.
Na een paar uurtjes zonnen is het tijd voor de lunch. We lopen een stukje richting het centrum en gaan het eerste het beste restaurantje in. Het is een Zwitsers restaurant en het smaakt heerlijk. Later sjokken we weer terug en gaan voor de verandering maar bij het zwembad liggen. Even later komen de eerste fietsers al weer terug; vermoeid en bezweet. In de loop van de middag komt de rest ook terug en aan het einde van de middag ligt een ieder langs het zwembad. Het wordt nog gezelliger als een groep Nederlandse bejaarden er ook bij komt :). ’s Avonds gaan we weer lekker eten en toevallig is er gereserveerd in hetzelfde restaurant waar bij ’s middags ook zijn geweest. Ach, het smaakt er goed, dus wat geeft het. Na het eten drinken we in de achtertuin nog een drankje en gaan een beetje op tijd slapen. Morgen moeten wij voor de verandering weer eens vroeg op.
26 oktober
Om 5:30 uur gaat de wekker en al om 6:00 uur zitten we weer in de bus. We hebben een rit van 5 a 6 uur voor de boeg naar Hermanus. Daar gaan we om 12:00 uur aan boord voor een tweede poging walvissen te spotten. Dit heeft Ward speciaal voor ons geregeld. Top! De reis gaat voorspoedig en al rond 11:00 uur komen we in Hermanus aan. Dan volgt echter een teleurstelling. Het waait te hard en dus varen de schepen niet uit; geen walvistocht voor ons. Ook de sharkcage dive waar Brenda aan mee wilde doen is afgelast.
We lunchen in Hermanus en hebben daar een uur de tijd om rond te lopen of walvissen te spotten. Hermanus is dé walvisspotplaats van Zuid-Afrika. We zien ze ook vanaf de kant en hoewel ze op redelijke afstand van de kant zijn, is het best goed te zien, zeker met de verrekijker. Dit maakt het allemaal een beetje goed. Met de videocamera in de ene hand en de verrekijker in de andere hand komen we het uur wel door.
Om 14:00 uur vertrekken we weer voor de laatste 2 uurtjes naar Kaapstad. Aan het einde van de middag komen we daar aan en zoeken wij het hotel op. Zodra we de spullen in de kamer hebben gedumpt, gaan we op zoek naar de camera repair shop waar we naar verwezen zijn door de fotograaf in Oudshoorn. Helaas gaat het ook hier niet allemaal even soepel. Zij willen wel kijken of zij er wat aan kunnen doen en als dat lukt dan duurt het 2 a 3 dagen. Over 4 dagen gaan wij echter al terug naar Nederland, dus laten we het maar voor wat het is. We gaan dus onverrichter zaken terug naar het hotel waar we ons gaan klaar maken voor het diner. Dat diner nuttigen wij in een vreemde zaak. Het eten is prima, maar de wodka-jus van Brenda bevat geen Wodka. Echt niet. Dan maar een extra dubbele ernaast besteld en dan gaat het wel. Ook de serveersters zijn een beetje vreemd. Na het eten gaan we met de taxi naar het hotel terug, hoewel het maar een paar honderd meter is. Kaapstad is, net als de andere grote steden in Zuid-Afrika, ’s avonds niet veilig.
27 oktober
Vandaag is de eerste echte dag in Kaapstad. We gaan om 10:00 uur een rondtoer maken rond de stad en de kaap zelf. Uiteraard zijn we al veel vroeger wakker en al om 8:30 uur zijn we er helemaal klaar voor. Dan maar eerst even rustig wat rondwandelen en winkeltjes bekijken in de omgeving. Om 10:00 uur is iedereen verzameld en zijn we klaar voor vertrek, maar eerst moet er nog even wat geregeld worden. Het blijkt dat een aantal van ons geen ticket heeft voor de vlucht van Kaapstad naar Johannesburg en een aantal wel, terwijl alle tickets gelijktijdig zijn geboekt. Vreemd. Het kost Ward in ieder geval een flink aantal telefoontjes in de loop van de dag om het op te lossen. Ondertussen gaan we wel ons rondje doen.
De eerste stop is in Houtsbaai. Hier gaan we met de boot naar een hoopje rotsen vlak voor de kust waar een grote groep zeehonden leeft. Alleen Petra gaat niet mee, want die heeft het niet zo op boten op een niet helemaal vlakke zee. Het is in ieder geval een leuke tripje en we zien inderdaad een grote groep zonnende en spelende zeehonden.
Als we weer verder rijden zien wij walvissen zwemmen. Uiteraard stoppen wij om foto’s te maken en te kijken. We rijden verder en zien regelmatig nog meer walvissen. Dan, als we bijna bij een plaatsje zijn waar we gaan lunchen zien we weer walvissen, nu vlak voor de kust. Diverse auto’s worden lukraak geparkeerd en mensen springen eruit met de camera in de aanslag. Ook wij zetten de bus aan de kant en gaan naar de waterkant. Wat in Plettenberg en Hermanus niet gelukt is, lukt hier wel: wij zien meerdere walvissen op nog geen 50 meter afstand. Het zijn er in totaal zo’n 5 die op hun gemak vlak voor de kust zwemmen. Erg indrukwekkend! Na een half uurtje moeten we helaas toch weer verder, want we krijgen trek. Hoewel ik er nog wel uren naar zou kunnen kijken, is het goed zo; we hebben walvissen gezien, en hoe.
Na een prima lunch gaan wij naar de pinguïnkolonie in Seaforth, The Boulders. Na het betalen van een niet geringe entree van 15 Rand gaan wij via een verhoogd paadje naar het strand. Daar zien wij een grote groep pinguïns, maar bijna net zoveel toeristen. Beetje jammer. De pinguïns zijn ook niet echt actief. Het valt dus een beetje tegen. Wij gaan snel weer verder.
Het volgende punt is de kaap zelf. Of eigenlijk de kapen: Kaap de Goede Hoop en Kaappunt. We lopen eerst omhoog naar Kaappunt, waar de vuurtoren staat, van daaruit hebben we een mooi uitzicht op Kaap de Goede Hoop. Vervolgens lopen we weer naar beneden en daarna verder door naar de Kaap de Goede Hoop zelf. Hier haalt Johan ons weer op. Als we de verplichte foto’s bij de Kaap hebben genomen, rijden we snel terug naar het hotel waar we om 18:30 aankomen. Het wijnproeven dat ook op het programma stond voor vandaag is tot nadere order uitgesteld. Overigens heeft Erwin vandaag tijdens de rondrit aangetoond dat domme vragen wel degelijk bestaan. Hij vroeg namelijk of de Kaap de Goede Hoop toevallig ook in de buurt van Kaapstad lag!?
Vanavond gaan we naar Mama Afrika een van de hipste restaurants in Kaapstad. Hier kun je echt Afrikaans eten en wordt het eten en drinken muzikaal begeleid door een grote drumband. Uiteraard niet een drumband zoals wij die in Nederland kennen, maar een echte Afrikaanse drumband. Erg opzwepend allemaal. Toch houden we het na het eten en nog een drankje voor gezien. We nemen een taxi naar het hotel. Om de een of andere reden zijn we beiden doodop.
28 oktober
Vandaag gaan we een township bezoeken. We zijn benieuwd wat wij zullen aantreffen. De toer wordt begeleid door twee mannen die zelf uit een township komen. Zo zijn wij veilig en komen de inkomsten ten goede aan de mensen uit de townships. Het eerste deel van de toer stelt niet zoveel voor. We bezoeken het voormalige 6th district en een daaraan gewijd museum. Daarna gaan we er echt tegenaan. Aanvankelijk valt het daar ook allemaal wel mee. Er staan rijen stenen huisjes van 1 of 2 kamers met een stukje grond er voor waar soms zelfs een auto staat. Als we binnen kijken in zo’n huisje, zien wij enerzijds wel armoede, maar anderzijds ook een t.v. en een stereotoren. Dit geeft een dubbel gevoel. Wat verder opvalt is het grote aantal mensen, mannen en vrouwen, dat werkelijk niks doet. Dat is in heel Zuid-Afrika eigenlijk het geval, maar valt hier des te meer op, tussen de troep en armoede. Hoe dit komt en waarom deze mensen niks doen, ik weet het niet. Wat oorzaak en gevolg is, ik weet het niet. Hoe wij zouden reageren in zo’n situatie, ik weet het niet. Het valt alleen wel op.
Als we verder rijden, komen we in steeds armere en armoediger wijken. Hier bestaan de huisjes uit hout, metaal, plastic, afval en wat de mensen maar te pakken kunnen krijgen. Toch is ook hier vaak elektra aanwezig en zijn er centrale plaatsen voor water etc. Wij hebben de indruk dat er vast nog wel plaatsen zijn waar het nog slechter is, maar die krijgen wij niet te zien. Rond lunchtijd, hoe ironisch, zijn we terug. Ik vond het een teleurstellende en saaie toer.
Na de lunch gaan we met een paar de Tafelberg op. Omdat wij nog steeds wat vermoeid zijn gaan wij met de kabelbaan omhoog, terwijl omhoog wandelen ook een optie is. De rest gaat winkelen of een terrasje pakken bij het Waterfront. De Tafelberg geeft een mooi uitzicht over Kaapstad als het helder is; en dat is het. Vaak hangt er deken van bewolking over de berg en dan zie je uiteraard niks maar het is nu al een paar dagen mooi weer. We lopen een rondje over de berg en gaan weer terug naar het hotel waar wij rond 16:00 uur aankomen.
Na een verfrissende douche gaan wij op weg naar het Waterfront waar we met de rest hebben afgesproken. Omdat we genoeg tijd hebben en het mooi weer is, besluiten we te gaan lopen. Geheel toevallig ontmoeten we de rest in een of andere vage en donkere hardrockkroeg. Omdat we geen zin hebben om daar te blijven hangen lopen we door. Het blijkt echter nog lastig om het punt waar we hebben afgesproken op het Waterfront te vinden. Als we echter even hebben rondgelopen, komen we elkaar min of meer toevallig tegen. Eerst maar wat drinken en daarna lekker eten en vervolgens met z’n allen in 2 taxi’s terug naar het hotel.
29 oktober
De laatste dag alweer. Wat is het snel gegaan. Op deze laatste dag gaan we winkelen bij het Waterfront. Hier is een groot aantal winkels verzameld waar vooral kleding, souvenirs en juwelen worden verkocht. Sommige dingen zijn hier duidelijk goedkoper dan in Nederland, andere zaken net zo duur of zelfs duurder. In een paar uur tijd zijn we door alle winkels heen. De oogst bestaat uit een broek, een riem en een paar sokken. Om 13:30 uur gaan we naar een restaurant waar we een ‘misschien afspraak’ hebben met Brenda en de rest. Een snelle rekensom leert echter dat zij nooit op tijd kunnen zijn, en dat klopt ook. We lunchen dus met z’n tweeën.
Daarna gaan we terug naar het hotel, want we gaan naar een wijnboerderij om te proeven. Erwin en Ronald gaan ook mee en Johan rijdt ons heen en weer. Het valt tegen. De wijn is van redelijk tot niet te drinken en er is vrijwel geen uitleg. Jammer. Dan maar weer terug naar het hotel. Als we daar aankomen, stappen we bijna meteen weer in de bus op weg naar Signal Hill. Daar gaan we de ondergaande zon bekijken, hebben we een goed uitzicht op de Tafelberg, drinken we onze laatste drankvoorraad op en vooral gaan we op jacht naar een schat. Deborah doet namelijk mee aan een geo-quest en er moet, volgens de aanwijzingen uit dit spel, op Signal Hill een schat liggen. De bedoeling is dat zij deze vindt en vervangt door iets anders en haar naam opschrijft. Als ik het tenminste goed begrepen heb. Helaas gaan we na een uurtje onverrichter zaken weer terug. We hebben niks gevonden. Misschien heeft het iets te maken met de aparte vertaling die Deborah heeft gemaakt van de Engelstalige aanwijzingen, die zij niet bij zicht heeft.
Dan maar lekker eten. Het blijkt moeilijk te zijn een geschikt restaurantje te vinden en uiteindelijk belanden wij in de wodka-nep tent van een paar dagen geleden. Na het eten gaan we nog even bij Mama Afrika langs omdat Petra de band nog niet heeft zien en horen spelen. Vlak nadat we binnen komen stopt de band echter. Mede op aandringen van Brenda gaan ze naar een korte pauze echter nog even door en ze gaan dan ook meteen echt door. Het dak gaat er af, de T-shirts van de heren gaan uit. De tent staat op z’n kop. Na een half uur gaan we terug naar het hotel omdat we te moe zijn. Het feest gaat echter nog een flinke tijd door; de wodka-jus is niet aan te slepen en Johan volgt het voorbeeld van de band en gaat ook topless. Yeah.
30 oktober
We gaan weer naar huis. Na het ontbijt pakken we onze spullen in en gaan nog even een paar flesjes wijn kopen. Daarna drinken we met z’n allen nog wat en dan gaan we met de bus naar het vliegveld. Hier nemen we afscheid van Johan en checken we in. Vervolgens volgt een reis van bijna 24 uur voordat we weer thuis zijn, via Johannesburg en Madrid. Dit is geen pretje. De reis duurt erg lang, we moeten in zowel Johannesburg als in Madrid lang wachten en slapen in een vliegtuig is iets wat ik maar niet kan leren. De inefficiëntie van de Spaanse douane, 1 douanepoortje dat continu op tilt slaat als een groot vliegtuig met honderden vermoeide passagiers aankomt in de vroege morgen, is niet bevorderlijk voor je humeur. Toch landen we gewoon op tijd op Schiphol, waar onze moeders ons staan op te wachten en ons naar huis brengen. De reis zit er op. Het was mooi, maar nu zijn we vooral moe en dus toe aan vakantie.
