Het is weer zomer en dus tijd om te wandelen. We gaan alweer voor het derde jaar op rij naar de Alpen en we gaan dit keer naar Zwitserland, naar Saas Grund in het Saasdal. Voorgaande jaren gingen we naar Oostenrijk, naar Lermoos en Nauders. Het belooft weer erg mooi te worden!
Donderdag 12-06-2003
Om 19:00 uur gaan we ‘en route’. We besluiten om, in tegenstelling tot wat de routeplanner aangeeft, aan de westkant van de Rijn te blijven en niet over de A3 aan de oostkant te rijden. Daardoor zullen we niet bij Arnhem, maar bij Aken de grens over gaan. Eerst nog even tanken in Ouderkerk en… daarna sluiten we meteen op de A2 achteraan aan bij de file. Tegen 20:00 uur zijn we bij Abcoude. We hebben een uur gedaan over een stukje waar je normaal 10 minuten over doet.
Daarna gaat het gelukkig veel voorspoediger tot we in de buurt van Eindhoven komen. Daar begint het te plenzen; niet echt verrassend overigens want bij Eindhoven regent het altijd. Om 22:00 uur passeren we de grens, een uur later dan gepland. We rijden richting Keulen en slaan daarna af naar het zuiden over de A61. Na een flink stuk gereden te hebben worden we moe en gaan we op zoek naar een hotelletje langs de snelweg. Die zijn nogal moeilijk te vinden en het is pas 23:45 uur als we na precies 400 km in Landhaus Elbert te Rheinbollen neerstrijken.
Vrijdag 13-06-2003
Na een redelijke nacht worden we eerst om 6:30 uur en daarna om 8:00 uur wakker. Na een stevig ontbijt tussen 25 flink paffende truckers en bikers gaan we om 9:00 uur weer op pad. We zijn nog geen 10 minuten onderweg of we staan alweer in de file. Dit keer duurt het oponthoud een half uurtje en daarna kunnen we weer verder. Daarna loopt het voorspoedig en we schieten flink op. Aanvankelijk scheen de zon, maar rond Hockenheim is het bewolkt en flink benauwd. Gelukkig klaart het weer richting de Zwitserse grens weer op. Aan het einde van de ochtend staan we weer in de file en nadat we ook dit overleeft hebben, maar wel gaar gestoofd zijn, stoppen we vlak voor de grens om de tank vol te gooien en een broodje te eten.
Vervolgens gaat de reis dwars door Basel en daarna weer richting het zuiden. Na een tijdje staan we alweer in de file, nu voor de Betchentunnel waar onderhoud aan wordt gepleegd. Het is ondertussen 13:45 uur. De reis verloopt verder prima en om 15:45 uur komen we in Kandersteg aan waar we de auto op de trein rijden. Vervolgens rijden we in een kwartiertje dwars door de berg heen, waar we anders omheen hadden moeten rijden, een flinke tijdbesparing.
Om 16:45 uur rijden we tenslotte Saas Grund binnen en na even gezocht te hebben checken we in bij het Sporthotel. Snel de auto uitladen en installeren in de kamer. Daarna even kort in Saas Grund rondkijken en een goede wandelkaart kopen. Vervolgens onder de douche, die ijskoud is, omdat de waard vergeten is de boiler op tijd aan de zetten.Na het diner gaan we vroeg naar bed om morgen uitgerust weer op te staan.
Zaterdag 14-06-2003
Vandaag staat de eerste wandeldag op het programma. We hebben een rustige wandeling van ca. 3 uur uitgezocht, van Saas Grund naar Saas Fee en via een andere route weer terug. Na het ontbijt gaan we op pad. Al snel gaat het fout, we kunnen het juiste pad niet vinden en lopen tegen een wegversperring op. We kiezen een andere route en lopen een stuk langs de Saaser Vispa Saas Grund uit. Daarna gaan we via de Maultierweg naar Saas Fee. Voor de aanleg van de autoweg, was dit pad de enige verbinding van Saas Fee met de rest van het dal en werd de post door ezels over dit pad verzonden.
Om 11:00 uur komen we in Saas Fee aan en op het bankje bij de kerk eten en een broodje en kijken we eens rustig rond. Vanuit Saas Fee is een prachtig uitzicht op de gletsjers en hoge toppen rondom. Wat ook opvalt aan Saas Fee is dat er geen auto’s rijden. Alle vervoer vindt plaats met behulp van elektrische wagentjes. Na een korte rustpauze gaan we naar de plaatselijke v.v.v. en op zoek naar een wandelgids (Bergfuhrer), maar deze zijn voorlopig nog niet in bedrijf. Om 12:00 uur lopen we Saas Fee weer uit. We lopen een deel van de Carl-Zuckmayer Weg en gaan vervolgens richting Sengg, een gehucht van 5 huizen op de helling boven Saas Grund.
In Sengg aangekomen eten we nog een broodje en vervolgens beginnen we aan de afdaling naar Saas Grund. Weer lopen we verkeerd en dat betekent een flinke omweg en dat terwijl de benen en voeten ondertussen toch wel beginnen te protesteren. Ook komt er een donkere lucht opzetten. Als we in Saas Grund aankomen begint het te regenen en we gaan snel bij een restaurant op het overdekte terras zitten om te genieten van de eerste Apfelstrudel met warme vanillesaus. Na een half uurtje is het weer droog en lopen we het laatste stukje naar het hotel waar we tegen 15:00 uur aankomen. Later op de middag begint het weer te regenen en zelfs te onweren en we hopen maar het beste voor morgen.
Zondag 15-06-2003
We zijn al vroeg wakker en horen regen! Je kunt buiten geen hand voor ogen zien zo regent het. We draaien ons nog maar een keer om en als we een uurtje later, om 8:00 uur, opstaan is het buiten droog, maar nog wel bewolkt. Na het ontbijt klaart het op en als we om 9:00 uur klaar zijn om de wandelschoenen weer aan te trekken, schijnt het zonnetje.
We gaan vandaag naar Saas Almagell. Dit is ca. 1,5 uur lopen via een licht stijgende weg. In Saas Almagell aangekomen lopen we door naar een klein stuwmeertje met krachtcentrale, Zermeiggerns, waar het jaarlijkse koevechten plaatsvindt. Dit is een traditie op de dag dat de koeien weer de hoog gelegen weiden ingaan, maar heeft tegenwoordig meer te maken met de innerlijke mens dan met de koeien. Honderden mensen zijn er op afgekomen, maar we hebben geen zin om lang te blijven staan en besluiten via een andere route naar Saas Fee en vervolgens terug naar Saas Grund te lopen. Na een broodje gaan we om 12:30 uur op pad. We lopen via Rufiboden richting het Berghaus Plattjen, wat een goede 600 meter klimmen inhoudt. Dit valt behoorlijk tegen op onze tweede wandeldag.
Onderweg zien we diverse steenbokken, die duidelijk beter bestand zijn tegen de steile hellingen en met groot gemak vooruitkomen, waar wij al hijgend en steunend onze weg zoeken. Vlak onder de Berghaus splitst de weg en we besluiten niet nog meer van onze benen en voeten te vragen door naar de hut door te lopen, maar af te slaan naar Saas Fee. De hut ligt nog 100 meter hoger. Om 16:00 uur komen we moe maar voldaan in Saas Fee aan. We drinken wat en nemen de bus terug naar Saas Grund. In het hotel gaan we heerlijke ontspannend in de sauna en daarna is het tijd voor het eten.
Maandag 16-06-2003
Als we wakker worden is het stralend weer. Na het ontbijt gaan we in Saas Grund naar het dalstation van de lift. We kopen een Wanderpass, waarmee we binnen een periode van 14 dagen, 7 dagen onbeperkt gebruik kunnen maken van alle liften in het Saasdal en van alle bussen. Daarnaast kunnen we ook nog minigolfen, rodelen, naar het zwembad en de ijsgrotten bezoeken. Met de lift gaan we Kreuzboden (2400 m). Na een tijdje rondgekeken te hebben en genoten te hebben van de, gaan we op pad. We lopen een deel van de Alpenblumenpromenade en gaan over de Hoheweg naar de Almagelleralp, en hut boven Saas Almagell. Onderweg staan er diverse bordjes bij de verschillende Alpenbloemen, maar helaas zijn dit bordjes waar nog geen tekst op staat. Tijdens de tocht gaan we over diverse puinhellingen en over een klein stukje sneeuw / ijs. Best spannend boven een steile helling met zo weinig grip.
Na 3 uurtjes komen we bij de Almagelleralp aan. Tijd voor een pauze en een groot glas cola. Dit doet wonderen en we kunnen er weer tegenaan voor de afdaling naar Saas Almagell. Na enkele minuten zien we weer steenbokken, die duidelijk niet onder de indruk zijn van ons. Ze blijven rustig op enkele meters staan en poseren voor de foto’s. Weer een kwartiertje later kruisen we de beek. Een goed moment om de pijnlijke voeten even te laten afkoelen in het ijskoude water.
Daarna is het nog een goed uur dalen naar Saas Almagell, maar we lopen fout en komen op een soort survival route terecht, de Erlebnisweg. Diverse ladders, een lange hangbrug en steile hellingen vormen het parcours. Na 20 minuten ziet het er niet echt naar uit dat het snel over is of dat we dichterbij Saas Almagell in de buurt komen en dus keren we maar om. Na enige tijd zitten we wel weer op het juiste pad en om 16:45 uur lopen we het dorp binnen. Met de bus gaan we terug naar Saas Grund en na een frisse douche en het verzorgen van de spieren en voeten is het alweer tijd voor het diner. We hebben weer een mooie maar vermoeiende dag achter de rug.
Dinsdag 17-06-2003
We worden moeizaam wakker met behoorlijk spierpijn. Het is bewolkt en vanmiddag wordt regen verwacht. We besluiten vandaag een rustdag te nemen. Met de bus gaan we naar Saas Fee waar we om 10:00 uur aankomen. We lopen wat door het centrum en kopen nieuwe sokken en een nieuwe rugzak. Ook kopen we ansichtkaarten en postzegels. Daarna spelen we een gezellig potje minigolf. Na een geweldige strijd eindigen we precies gelijk. Tijdens de laatste holes wordt de lucht overigens steeds donkerder en als we de laatste bal slaan vallen de eerste grote druppels.
Een korte sprint naar het dichtstbijzijnde restaurant is het gevolg. We genieten op het terras onder het afdak van een heerlijke lunch en zien vele wandelaars drijfnat langskomen. Sommigen hebben zich daar goed op voorbereid maar anderen totaal niet en zijn tot op de huid doorweekt. Na de lunch drinken we nog een kopje thee en schrijven we een deel van ansichtkaarten. Met de bus van 15:00 uur gaan we terug naar Saas Grund. De rest van de dag blijft het beetje druilerig weer.
Woensdag 18-06-2004
De dag begint zoals hij gisteren is geëindigd: druilerig. De voorspelling is echter dat het in de loop van de dag weer zonnig wordt. Daar hopen we dan maar op. Na het ontbijt gaan we eerst naar de bakker om broodjes voor de lunch te kopen en naar een plaatselijke buitensportzaak om Mandy haar wandelstok te laten maken. Gelukkig is dat geen probleem en staan we binnen enkele minuten weer buiten met een functionerende stok.
Om 9:30 uur gaan we op pad. Het is droog maar wel nog bewolkt en dus geen goede dag om de hoogte in te gaan. We besluiten om naar de Mattmark Stausee te rijden en dit meer rond te lopen. Na een half uur kronkelen en stijgen komen we bij het meer aan, maar daar regent het. Het ziet er niet naar uit dat het er snel droog zal worden en dus gaan we maar snel weer terug naar Saas Grund. In Saas Grund is het wel droog en schijnt zelfs zo nu en dan een voorzichtig zonnetje. Na een warme kop thee in het hotel gaan we dan eindelijk echt wandelen. We gaan vanuit Saas Grund op weg naar Saas Balen via de Kapellenweg, genoemd naar de diverse kapelletjes onderweg. Dit is een mooie en niet te zware wandeling van ca. 2,5 uur.
In Saas Balen aangekomen eten we onze lunch om vervolgens langs de Saaser Vispa weer terug naar Saas Grund te lopen. Vrijwel de gehele wandeling schijnt de zon. Hoewel er rond vrijwel alle bergtoppen om ons heen donkere wolken hangen. Om 15:30 uur hebben we het wieder geschaft. De rest van de middag zitten we lekker ontspannen op het terras te lezen. ’s Avonds eten we kaasfondue. De vrouw des huizes heeft ons vanmorgen gevraagd wat we graag willen eten aangezien we vrijwel de enige gasten zijn en het leek ons wel een keer weer eens wat anders. We hebben inderdaad heerlijk gegeten.
Donderdag 19-06-2003
Om 4:30 uur schrikken we wakker van een fanfareorkest dat onder hotelraam staat te spelen. Vandaag is een of andere lokale feestdag en dat wordt door de diverse fanfares uit de buurt overdag maar ook ’s nachts gevierd. Van slapen komt verder weinig meer. Enigszins suf staan we om 7:30 uur dan maar op om te gaan ontbijten. Het belooft een onbewolkte en stralende dag te worden, maar het valt nog wat tegen. Het is wel droog en dus goed genoeg om er weer op uit te gaan. Ondanks het vroege opstaan, halen we de bus van 9:11 uur niet meer en dus pakken we die van 10:11 uur naar Saas Fee. Ook in Saas Fee is het een drukte van belang door de diverse feestelijkheden die in het dal plaatsvinden.
Met de kabelbaan gaan we omhoog naar Hannig (2336 m) en slaan daarna linksaf het Gemsweg op. Het eerste deel van dit pad is tevens een deel van het Okopad (eco-pad). Op diverse plaatsen wordt uitleg gegeven over de gletsjers, het dal, de mensen en de flora en fauna. Via een mooi en niet te zwaar pad met talloze schilderachtige vergezichten, komen we bij het gletsjermeer. Dit stelt niet zoveel voor, maar in de rivier die het meer van water voorziet, kun je wel heerlijk je voeten afkoelen. Dit is tevens een prima plek voor de lunch.
Na de broodjes lopen we door naar de Gletschergrotte. Dit blijkt niks met gletsjers of grotten te maken te hebben, maar een restaurantje te zijn. Dan eten we maar een ijsje, om toch een beetje in de richting te blijven. We zijn er wel aan toe, want de zon schijnt na een aarzelend begin toch al weer de hele dag. Na deze versnapering dalen we af naar Saas Fee, waar we tegen 16:00 uur aankomen. Heel Saas Fee is in de omgeving van het busstation verzameld, omdat daar over een uurtje de finish van een etappe van de ronde van Zwitserland is. Wielrennen dus, niet onze sport, maar het is wel gezellig en we besluiten even te blijven kijken. We vinden een prachtig plaatsje 250 meter voor de finish, waar we de renners Saas Fee in kunnen zien komen rijden en wachten een half uurtje. Dan is het zover: Cassecrande komt als eerste Saas Fee binnen en wint de etappe. Vervolgens komen de andere renners binnen, waaronder nog enkele grote namen. Om 17:15 uur zijn alle renners binnen en wordt de weg weer vrijgegeven. Er staan ongeveer 2 busladingen mensen te wachten bij 1 bus en dus besluiten we om maar terug te lopen. Tegen 18:00 uur komen we weer bij het hotel aan, na wederom een mooie wandeldag. ’s Avonds kijken we na het eten nog naar een korte film over de Saasdal en Saas Fee. Hoewel de film vooral is gericht op de wintersport, geeft het wel een mooi beeld van het dal.
Vrijdag 20-06-2003
De dag begint met een strak blauwe lucht. Snel opstaan en naar buiten dus. Na het ontbijt gaan we naar de Mattmark Stausee om de Monte Moropas te beklimmen. Deze pas vormt de grens tussen Zwitserland en Italië. Om 9:30 uur arriveren we met de auto bij het meer en beginnen we aan de wandeling. Eerst lopen we in een uurtje naar de overkant van het meer via de westelijke route. Daarna begint de klim naar Talliboden (2492 m). Om 12:00 uur komen we daar aan. We zoeken beschutting tegen de ondertussen opgestoken frisse wind en eten een broodje.
Na een lange pauze gaan we op weg naar de Monte Morropas. Na een paar minuten komen we bij de eerste hindernis: een klein maar steil sneeuwveld. Halverwege dit sneeuwveld heeft Mandy het wel gehad en besluiten we om te draaien. Geen Monte Morropas voor ons vandaag. Via dezelfde weg dalen we af naar de Mattmark Stausee en onderweg nemen we het er nog even van. Via de oostelijke route lopen we terug naar de auto, waar we om 14:30 uur aankomen. Ondertussen is er een ware orkaan opgestoken en als we bij de dam aan het einde van het stuwmeer aankomen, waaien we er bijna af. Het is overigens nog steeds onbewolkt. Na een late lunch in de hut rijden we weer terug naar Saas Grund. Nog even relaxen op het terras en tijd voor het diner.
Zaterdag 21-06-2003
Na het ontbijt gaan we eerst naar de buitensportzaak om nieuwe binnenzolen voor mijn schoenen te laten maken. Deze zolen worden speciaal op maar gemaakt voor mijn voeten. Hopelijk ben ik daarna van de last van mijn tenen en blaren af. Zo erg heb ik dit nog nooit gehad. Wanneer de nieuwe zolen klaar zijn, gaan we met de lift naar Kreuzboden (2400 m) waar we om 10:30 uur arriveren. Van daaruit gaan we vandaag via de Weissmieshutte omhoog naar Hohsaas.
Het eerste deel is vrij steil en daardoor ook zwaar. Na ongeveer een uur klimmen, komen we bij de Weissmieshutte (2800 m). Hoewel deze gesloten is, kunnen we wel heerlijk in het zonnetje zitten op een bankje en eten we er ons brood. Net als gisteren is het onbewolkt maar staat er een harde en frisse wind. Bij de Wiessmieshutte zitten we uit het zonnetje. We genieten heerlijk van de pauze, het mooie weer en het prachtige uitzicht.
Om 12:15 uur gaan we weer op pad voor het tweede deel van de wandeling. Dit stuk is makkelijker dan het eerste deel omdat het minder steil is. Wel wordt het kouder en komt er meer wind naarmate we hoger komen. Het laatste stukje is even lastig als we over een aantal vrij grote sneeuwvelden moeten. Hoewel we niet snel gaan, gaat dat verder prima en tenslotte lopen we de laatste minuten naar Hohsaas (3100 m).
De hut bij Hohsaas is wel open en uit de wind en in het zonnetje genieten we van rösti, apfelstrudel en een groot glas koude cola (wat een combinatie!). We zitten zo lekker dat we wel anderhalf uur blijven. Ondertussen genieten we van het uitzicht, en zien we 3 fanatiekelingen bij de top van de nog eens 1000 meter hoger gelegen Weissmieshorn lopen. Dit drietal is vanochtend vroeg bij Hohsaas weggegaan en heeft nu net de top bereikt. Nu nog naar beneden. De hellingen zijn zeer steil en bestaan geheel uit sneeuw en ijs. Dit is voor ons (letterlijk en figuurlijk) te hoog gegrepen. Met de lift dalen we tenslotte af naar Kreuzboden en verder naar Saas Grund. Na een paar boodschappen is het tijd om nog even op het balkon te relaxen en daarna volgen de gebruikelijke rituelen van douchen, eten en slapen. Ik heb vandaag, dankzij de nieuwe binnenzolen, totaal geen last van mijn voeten gehad. Had ik dat maar eerder geweten.
Zondag 22-06-2003
De weersverwachting voorspelt voor vandaag zon, maar met kans op onweer gedurende de gehele dag. Ook voor de komende dagen wordt onweer voorspeld. Het is ’s ochtends strak blauw; het lijkt erop alsof het voorlopig nog niet gaat onweren. We besluiten van het mooie weer gebruik te maken door naar het draairestaurant Allalin (3500 m) te gaan. Met de bus gaan we naar Saas Fee en vervolgens met de lift naar Felskinn (2989 m). Van daaruit gaan we met een ondergrondse tandradbaan naar Allalin (3500 m).
Bovengekomen kijken we onze ogen uit. Een grote sneeuw en ijsmassa, waar hard gewerkt wordt om de pistes voor het zomerskieën klaar te maken. In de wind is het vrij fris, maar uit de wind en in het zonnetje is het echt heerlijk, hoewel het maar een paar graden boven nul is. Na een korte wandeling over de sneeuw en het maken van talloze foto’s gaan we naar het ijspaviljoen. Dit is een soort museum dat is uitgehakt in de gletsjers. Je loopt dus midden in de gletsjer en ziet de diverse gletsjerspleten. Daarna is het tijd om even lekker van het mooie weer op deze grote hoogte te genieten. De zon heeft hier zeer veel kracht.
Na een uurtje gaan we weer terug met de tandradbaan naar beneden naar Felskinn, waar we eveneens uit de wind en in het zonnetje ons brood eten. Vervolgens gaan we op pad naar de Britaniahutte. Dit is een hut die op min of meer gelijke hoogte ligt en waar je over een breed, goed begaanbaar pad door de sneeuw in ongeveer drie kwartier naar toe kunt lopen.
Zo gezegd zo gedaan en inderdaad komen we naar 50 minuutjes bij de, overigens gesloten, Britanniahutte aan. Hier kun je in de richting van de Mattmark Stausee naar beneden kijken. We rusten even uit en eten nog een broodje op, alvorens aan de terugweg via de dezelfde route te beginnen. De wandeling door de sneeuw is toch zwaarder dan we dachten en enigszins hongerig, dorstig en moe komen we weer bij Felskinn aan. We zien er vanaf om vanaf Felskinn naar Saas Fee te voet af te dalen, en nemen daarom de lift terug.
In Saas Fee aangekomen is het tijd voor een hapje en een drankje en vervolgens nemen we de bus terug naar Saas Grund waar we om 15:45 uur aankomen. In de verte hangt een dreigende lucht, maar we kunnen nog heerlijk in het zonnetje op het terras zitten. Het lijkt erop dat we vandaag geen onweer krijgen. Vandaag zijn we de enige gasten in het hotel en de waardin heeft ons vanmorgen gevraagd wat we willen eten. Het leek ons leuk om een keer te racletten en dus zitten we deze avond aan tafel met een bordje warme kaas met gekookte aardappelen. Het smaakt prima!
Maandag 23-06-2003
Vanochtend gaan we weer naar Saas Fee. We gaan eerst naar het kantoor van de bergführer, dat eigenlijk pas volgende week zou opengaan. Het kantoor wordt nog opgeruimd en ingericht, maar gelukkig zijn ze vandaag al begonnen. We informeren naar de mogelijkheden van een begeleide beklimming van de Allalinhorn. Dit zou, volgens de folders van het toeristenbureau, door iedereen vanaf 7 jaar te doen moeten zijn, mits onder begeleiding van een berggids. Er is voor morgen al plek en dus reserveren we meteen.
Vervolgens lopen we vanuit Saas Fee naar de Gletsjergrotte (1977 m). In deze hut zijn we eerder geweest en als we er na een uurtje aankomen is het tijd voor een korte pauze. Vervolgens beginnen we aan een zeer steile klim van 1 uur en 15 minuten naar Speilboden (2448 m). Dit pas maakt deel uit van de Ecotrail, waar we eerder ook al een deel van liepen. Vlak voor Spielboden zien we voor het eerst waar het hier allemaal om draait: Murmeltiere, ofwel alpenmarmotten. Deze marmotten zijn weliswaar erg nieuwsgierig maar ook nog erg schuw. Langzaam komen ze dichterbij als we ze een wortel aanbieden, maar ze eten nog niet uit de hand, wat volgens de verhalen hier wel gebeurt. Na een kwartiertje lopen we door naar Spielboden en eten een kopje soep. Vervolgens gaat Mandy met de videocamera in de hand op marmotten jacht en ga ik weer in de benen om verder te klimmen naar een hoger gelegen hut: Langfloh (2869 m). Mandy komt later met de gondel ook omhoog.
Na een klein uurtje wandelen, waarin ik steenbokken en prachtige gletsjers zie, ben ik boven. Vlak daarna komt Mandy ook aan. We gaan er even lekker bij zitten en genieten van het uitzicht. Vooral het uitzicht op de gletsjers en talloze gletsjerspleten zijn indrukwekkend. We gaan met de gondel terug naar beneden en vervolgens met de lift verder naar beneden naar Saas Fee. Daar bevestigen we de afspraak voor morgen bij de berggids en gaan vervolgens op pad om stijgijzers en andere benodigdheden te huren. Tenslotte gaan we met de bus terug naar Saas Grund.
Dinsdag 24-06-2003
Na slechts geslapen te hebben is het extra vervelend om om 6:45 uur op te staan. Snel een douche en aankleden en naar beneden waar in de hal een ontbijt klaar staat. De waardin heeft dit ontbijt en een lunchpakket speciaal voor me gemaakt, omdat ik vandaag vroeg weg moet en normaal pas vanaf 8:00 uur kan worden ontbeten. Met de bus van 7:11 uur ga ik naar Saas Fee en vanaf het busstation wandel ik rustig naar het dalstation Felskinn. Tegen 8:15 uur zijn de overige wandelaars ook aanwezig (waaronder 2 Belgen). Twee oude mannetjes blijken de gidsen te zijn. Met de lift gaan we omhoog naar het Allalin draairestaurant (3500 m).
Dan is het tijd om de klimuitrusting te gaan gebruiken. De stijgijzers gaan om de schoenen en de klimgordel gaat om. De stokken worden op de juiste hoogte ingesteld en de zonnebril is paraat. Ook smeer ik mijn gezicht in met zonnebrand, maar of dat nodig is… er hangt namelijk al de hele ochtend een zeer dreigende en donkere lucht. Toch gaan we, in 2 groepjes van 3 op pad, waarbij ik samen met de 2 Belgen het eerste groepje vorm. Als we buiten komen schijnt de zon, maar gelet op de donkere wolken om ons heen is het de vraag hoe lang nog.
We gaan op pad en onze gids heeft er, ondanks zijn leeftijd, goed de pas in. Na een half uurtje is het tijd om van het uitzicht te genieten, om een foto te maken en worden we allemaal ‘aangelijnd’. Daarna gaan we weer verder en we stampen behoorlijk door. Ruim een half uur later vind ik het tijd om te pauzeren en van de omgeving te genieten. Dat doen we, maar als het aan de gids lag, waren we al boven. Het wordt ondertussen steeds dreigender. Na een korte onderbreking gaan we weer in het zelfde tempo door. Dan begint het echt te betrekken en wordt het donker. Even later begint het zelfs te sneeuwen en steekt een harde en koude wind op. Weer moet ik op de rem trappen, maar nu om even de jassen en handschoenen aan te trekken. In een flinke sneeuwstorm gaan we vervolgens weer verder. Het is maar goed dat we een ervaren gids bij ons hebben, want zelf vind ik het bijna onverantwoord. Vervolgens zijn we opvallend snel boven.
We maken een paar foto’s op de top en onze beklimming daarvan, maar veel is er niet te zien. Het uitzicht is maar enkele meters. Snel dalen we een klein stukje, waar we een paar minuten pauzeren en iets eten en drinken. Het is ondertussen al 13:00 uur. We moeten weer snel verder, want er is nog meer slecht weer op komst en er dreigt ook onweer. In een moorddadig hoog tempo rent onze gids naar beneden. Wij moeten volgen want we zitten letterlijk en figuurlijk aan elkaar vast. De gids en de Belgische zijn vrij licht en lopen probleemloos over de sneeuw. De andere Belg en ik zijn wat zwaarder en zakken continue weg in de zachter wordende sneeuw. Omdat we aan elkaar vast zitten levert dit problemen op. De gids is dit op een gegeven moment zo zat dat hij de volgorde omkeert waardoor onze Belgische vriend voorop loopt, gevolgd door mij, de Belgische en tenslotte de gids. Dit heeft tot gevolg dat de Belgische voorman elke 3 stappen tot minstens zijn knieën wegzakt. De rest weet dus min of meer waar ze kan lopen, maar dat neemt niet weg dat ik ook nog regelmatig diep wegzak of zelfs helemaal uitglijd. In een wat rustiger tempo en ondertussen weer een heerlijk schijnend zonnetje dalen we af naar het draairestaurant, waar we om 14:30 uur aankomen.
Nadat de klimuitrusting is afgedaan en opgeborgen is het tijd voor een warm drankje en is het tijd om de drijfnatte sokken uit te doen. Doordat we steeds weg wegzakten is er veel sneeuw van bovenaf in mijn schoenen gekomen. Nadat we even heerlijk hebben gezeten is het alweer tijd om met de lift af te dalen naar Saas Fee. Daar aangekomen breng ik mijn gehuurde spullen terug naar de winkel en loop is samen met de Belg naar Saas Grund terug. De Belgische is kennelijk nog niet moe en loopt via een enorme omweg terug naar Tewaldi. Om 17:00 kom ik ’thuis’ waar Mandy al ongeduldig en enigszins ongerust zit te wachten. Het is tijd voor een heerlijk bubbelbad. Daarna lekker eten en dan naar bed. Ik ben best moe!
Woensdag 25-06-2003
Als we wakker worden is het bewolkt maar het weerbericht voorspelt weer mooi weer voor vandaag. Op weg dus naar Stalden (799 m), aan het einde van het Saasdal. Met de bus komen we daar om 9:15 uur aan. Vervolgens gaan we met de kabelbaan omhoog naar Gspon (1893 m). In Gspon nemen we de Hohweg die ons via een lange maar redelijk vlakke en eenvoudige route naar Kreuzboden brengt. We moeten in totaal 500 meter klimmen en deze 500 meter zitten voornamelijk verstop in een aantal korte maar bijzonder steile stukje. De route voert ons langs pittoreske boerderijtjes en prachtige bloemen.
Ik heb de tocht van gisteren nog duidelijk in de benen zitten en het valt me erg zwaar. Gelukkig heb ik wel een betere conditie dan Mandy zodat we samen steunend en puffend onze weg vervolgen. Het laatste stuk gaat over een groot aantal puinhellingen, wat niet echt lekker loopt en zeker niet opschiet. Tegen 15:00 uur komen we bij Kreuzboden aan, waar we nog een uurtje in de zon kunnen genieten van een ijsje. Vervolgens gaan we weer met de lift naar beneden en daarna naar het hotel. Daar doen we voor het laatst deze vakantie de wandelschoenen uit. Het wandelen zit erop; het was prachtig en ook heerlijk om te doen, ondanks de pijntjes en ander ongemakken. Het Saasdal is ook erg mooi, maar over het algemeen vonden we de Zwitsers niet echt vriendelijk of klantgericht.
Donderdag 26-06-2003
Vandaag staat er niks op het programma. Als het mooi weer is (of althans niet slecht) gaan we nog wat in de omgeving kijken, of wellicht rodelen in Saas Fee. Dan gaan we vrijdag naar huis. Als het vandaag slecht weer is gaan we gewoon vandaag al weg. Als we wakker worden giet het van de hemel. Duidelijke zaak dus. Na het ontbijt gooien we de bagage in de auto. De koffers hebben we gisteren al ingepakt. Daarna rekenen we af, nemen we afscheid en rijden we nog even langs de supermarkt. Vervolgens gaan we op weg. Het regent totdat we de trein bij Kandersteg oprijden. Aan de andere kant van de tunnel schijnt de zon en deze blijft de rest van de dag schijnen. De reis gaat bijzonder voorspoedig; alle plaatsen waar we op de heenreis nog vertraging hadden, kunnen we probleemloos doorrijden en om 20:30 uur zijn we weer thuis. In ruim 11 uur hebben we het, onder ons te haasten, gehaald. De vakantie is weer voorbij.
