In de jaren 2000, 2001 en 2003 hebben we ’s zomers in de Alpen gewandeld. In 2004 hebben we een jaartje overgeslagen maar nu is het weer zover. Wij gaan wandelen in de Franse Alpen en hebben een appartementje gehuurd in Champagny-en-Vanoise. Dit ligt tussen bekende wintersportoorden zoals Albertville en Plagne. Wij gaan dit jaar niet met z’n tweeën maar samen met Ronald en Thea.
Zaterdag 25 juni 2005
Vandaag gaan we op eindelijk lekker op vakantie. Afgelopen nacht hebben we in Abcoude geslapen omdat dit beter uitkomt in de route en omdat we daardoor de trappen thuis van een nieuw laagje verf konden voorzien. We vertrekken om 7:30 uur en de eerste uren krijgen we meteen een paar flinke buien over ons heen. Verder gaat de reis voorspoedig; het is rustig op de weg en de route is duidelijk. In België zijn wegwerkzaamheden waardoor we daar wat langzamer gaan, maar de vaart blijft er toch lekker in. Iets na 19:00 uur komen we aan bij Club Alpina in Champagny.
Ons appartement is klein maar schoon en ziet er prima uit. Even lekker opfrissen en daarna in het restaurant van het hotel lekker eten. Daarna zitten we nog even thuis om te lezen of de kletsen en vervolgens is het bedtijd. Morgen wacht de eerste wandeldag!
Zondag 26 juni 2005
Vandaag is de eerste wandeldag. Ik ben vroeg wakker en heb niet zo best geslapen, dus sta ik maar op en verken het dorpje. Meteen maar even pinnen en brood halen. Als de rest ook wakker is en we hebben ontbeten doen we nog wat boodschappen en maken we ons klaar voor de eerste wandeling. De lucht is onbewolkt en de temperatuur stijgt al behoorlijk, dus smeren we ons ook goed in en nemen we veel water mee.
Om een uurtje of 10 beginnen we achter het hotel dat op ca 1300 m hoogte ligt en lopen we steil omhoog naar La Trayen (1350 m). Helaas zijn de kaart en de bewegwijzering niet helemaal duidelijk en we raken de weg kwijt. We lopen verder omhoog en vinden onze positie weer terug. Dan lopen we verder naar Chalet Forest (1620 m) en vervolgens terug via La Raviere (1630 m) (en Les Combs d’en bas (1470 m). Halverwege de middag zijn we weer bij het appartement terug. 5 Uurtjes lopen is genoeg voor een eerste wandeldag en we voelen de voeten en benen nu al.
De rest van de middag zitten we heerlijk in het zonnetje bij het zwembadje van het hotel. Na het opfrissen eten we weer in het restaurant. Een eerste wandeldag, de hele dag buiten, de warmte en een lekker glaasje wijn bij het eten zijn de juiste ingrediënten om lekker op tijd naar bed te gaan, wat we dan ook doen.
Maandag 27 juni 2005
Na het ochtendritueel van opstaan en ontbijten, is het vandaag tijd voor de tweede wandeling. We rijden daarvoor naar Bozel op 860 m hoogte en beginnen daar aan onze wandeling om ca 9:30 uur. We lopen via Les Moulins naar St. Bon Tarentaise op 1100 m hoogte over een zeer steil pad. Het is al erg warm, dus we zweten vreselijk. In St. Bon is het dan ook al tijd voor pauze, water en een appeltje. Daarna gaan wij weer verder naar Le Praz (1260 m) waar we op een bankje aan een meertje ons brood eten om een uurtje of 11.
Na deze lekker pauze gaan we heerlijk rustig naar beneden via Le Freney (1190 m), La Nouva (1070 m), Villaflou (1030 m) en St. Jean ( 770 m) naar La Perriere (730 m). Daarna lopen we via een licht glooiend pad via Le Grand Careym La Cuerdy en Le Grenier terug naar Bozel, waar we om 14:30 aankomen. We hebben ruim 400 meter hoogte overwonnen en zo’n 20 km gelopen en zijn dus aan het einde van de tweede wandeldag best moe. Maar we hebben het vooral warm en zijn dorstig. Op het eerst het beste terrasje ploffen we neer voor een ijsje en wat te drinken.
Daarna gaan we via de Spar terug naar het appartement. De airco in de auto kan het maar nauwelijks aan om ons een klein beetje af te koelen; het is 34 graden buiten. Om 16:00 uur liggen we weer aan het zwembad om lekker af te koelen, bij te komen en de spieren al zwemmend te ontspannen. Heerlijk! ´s Avonds koken we pasta en zitten we nog lang te kletsen en te genieten van een heerlijke avond.
Dinsdag 28 juni 2005
We besluiten om het vandaag hogerop te zoeken; het is te warm in het dal. Wij rijden via Bozel naar Courchevel 1850 dat op ca 1750 m hoogte ligt. Als we daar, na zo’n 45 minuten rijden, aankomen, komt er bewolking opzetten, maar bij de v.v.v. verzekert men ons dat het droog zal blijven. Daar vertrouwen we dan maar op.
We gaan op pad; het is 10:30 uur. Vanuit Courchevel lopen we naar het zuiden en omhoog via Le Biolley totdat we vlak bij Les Verdons uitkomen (2050 m). Hier gaan we rechtsaf en klimmen wij verder naar Lac Bleu (2230 m). Bij het meertje eten we ons brood en rusten we lekker uit. Het is hier, door de grotere hoogte en de bewolking, veel aangenamer dan in het dal waar het de afgelopen dagen ruim boven de 30 graden was.
Vanaf Lac Blue lopen we een stukje over de graat pal noord naar het volgende kabelbaan station en daarna begint de afdaling. In de verte zien wij machtige sneeuwtoppen en gletsjers. Schitterend! Na een paar honderd meter glijdt Mandy uit en verzwikt licht haar enkel. De schrik blijkt erger dan de blessure zelf, maar we besluiten toch maar de kortste route naar Couchevel terug te nemen. Om 14:30 uur zijn we weer terug in Courchevel. Dit is een typische wintersportplaats en duidelijk nog niet klaar voor de zomertoeristen: er is helemaal niks open. We rijden terug naar Bozel en nemen daar een lekker ijsje. In het dal blijkt het een stuk warmer te zijn; dus nemen we thuis weer een duik in het zwembad.
Als we weer helemaal zijn opgefrist, gaan we ’s avonds in het restaurant eten. Vandaag staat er kaasfondue en raclette op het menu. Een grote kaas wordt langzaam gesmolten en met een soort spatel schraap je dit eraf om op je brood, aardappelen of vlees te doen. Erg lekker maar ook erg machtig.
Woensdag 29 juni 2005
De ochtend begint bewolkt. Daarna schijnt de zon even en direct daarna komt er een flinke bui over. Als we allemaal op zijn, schijnt de zon weer maar zijn er nog wel wolkenvelden. Na 3 dagen flink wandelen, besluiten we het vandaag rustig aan te doen; even de benen en voeten wat rust gunnen. In echt niks doen, hebben we geen zin, dus maken we een korte en vlakke wandeling om de spieren wat los te maken. We wandelen vandaag wat dieper het dal in tot de volgende plaats: Champagny-le-Haut. Het hoogteverschil is zo’n 200 meter en de afstand ruim 5 kilometer. Lekker rustig dus.
Vanaf het hotel wandelen we lekker rustig door het dorp en daarna door de velden. Daarna wordt het alsnog erg steil; dit is niet relaxen! Gelukkig is het van korte duur en komen we al snel weer bij de weg uit. Hier kunnen we kiezen tussen weer een steil pad, of een stukje de weg volgen. Dat laatste dus.
Tussen Plan des Mains (1410 m) en La Chiserette (1460 m) steken we de Doron de Champagny over en daarna lopen wij over een heerlijk paadje naar Champagny-le-Haut (1480 m). Hier aangekomen, strijken we neer in de refuge die open is en drinken we wat. We schuilen er voor een klein buitje maar daarna is het weer tijd om te gaan. We kunnen verder wandelen naar de volgende refuge, maar omdat dit toch een soort rustdag is, besluiten we terug te wandelen naar huis. We lopen dezelfde route terug, maar volgen aan het einde de weg en niet het steile pad. Om 13:30 uur zijn we weer thuis.
We lunchen, lezen of doen even de ogen dicht en al snel is het 16:00 uur en is de supermarkt weer open. Tijd om boodschappen te doen. Als we dit snel afgehandeld hebben, schijnt het zonnetje en willen we nog wel even een duik nemen. Echter, eerst moet de afdekking van het zwembad worden verwijderd, en voordat dat geregeld is, hangen er al donkere en dreigende wolken te wachten. Toch maar even een snelle duik, anders is alle moeite voor niks geweest, en daarna naar binnen om ons op te frissen.
Later bereiden Ronald en ik een ouderwets pannenkoekenfestijn voor. Lekker! Aan het einde bakken we nog een paar extra pannenkoeken voor morgenochtend. Ondertussen is het steeds bewolkter geworden; we kunnen de huizen aan de overkant zelfs niet meer zien. Het regent ook, hoewel niet echt hard. Tijd dus om weer een spelletje te doen of verder te lezen in een spannend boek.
Donderdag 30 juni 2005
De dag begint bewolkt en koud maar ik sta toch maar op om op tijd brood te halen want misschien klaart het wel op. Na het ontbijt maken we ons klaar om te wandelen. Thea blijft thuis om nog wat verder uit te rusten en vooral verder te lezen. Om 9:00 uur stappen we in de auto en gaan wij op weg naar Pralognan la-Vanoise. Wij rijden via de v.v.v. en daar horen wij dat het ’s ochtends droog zal zijn, maar ’s middags flink gaat regenen. Desondanks gaan we verder.
In Pralognan gaan we via een tankstation en de drogist voor sporttape, naar de skilift die al vroeg in het zomerseizoen in werking is. Met lift gaan we van 1400 meter naar 2020 meter en we hebben daar een mooi uitzicht ook omdat het ondertussen flink aan het opklaren is.
Vanaf het liftstation lopen we via Le Mont Bochor d’en haut (2210 m) naar de refuge Les Barmettes (2010 m). Hier drinken we wat. Daarna gaan we verder via een mooi pad dat wordt omgeven door stenen muurtjes. Het doet een beetje Engels aan. Het weggetje kruist de rivier en gaat verder omhoog, nu zonder de muurtjes, naar het Lac des Vaches (2320 m). Dit is een schitterend maar klein meertje van smeltwater, waar een pad van tegels dwars doorheen loopt. Het uitzicht op de besneeuwde toppen verderop en aan de overkant van het dal is geweldig.
We kunnen verder lopen naar de refuge du Col de la Vanoise maar dat betekent nog een uurtje verder lopen en klimmen en het is ondertussen 13:30 uur. Het is nog stralend weer, maar de voorspellingen voor de middag zijn toch niet zo goed. We eten dus ons brood bij het meertje en lopen vervolgens terug. Bij de refuge Les Barmetters aangekomen, besluiten we niet hetzelfde pad en lift naar beneden te nemen, maar helemaal naar beneden te lopen. Alles bij elkaar dalen we vandaag dus zo’n 1000 meter voordat we weer teug zijn in Pralognan.
Om 15:30 zitten we weer in de auto en om 16:00 zijn we weer thuis. We doen meteen maar even boodschappen en nemen vervolgens een duik in het zwembad. Daarna volgen de gebruikelijke rituelen zoals douchen, koken (tartaar, rösti en sla) en nog even lezen, kletsen of een spelletje spelen en dan naar bed.
Vrijdag 1 juli 2005
De dag begint helemaal grijs en bewolkt en de huizen aan de overkant zijn af en toe weer verdwenen. Dit weer nodigt niet echt uit om eens een flinke wandeling te maken. Na lang treuzelen besluiten Mandy en ik om thuis te blijven en Ronald en Thea om te gaan wandelen.
Een groot deel van de hele dag bestaat uit slapen, lezen, kletsen en spelletjes spelen. Rond de middag is het even droog en zonnig en we lopen een rondje door het dorp. Dit begint echt te ontwaken en zich klaar te maken voor de zomertoeristen. We snuffelen wat in de winkeltjes en lunchen in een restaurantje. Helaas begint het weer te regenen en in een flinke bui lopen we na de lunch terug naar huis.
Tegen 17:00 uur zijn Ronald en Thea weer terug. Het is ze meegevallen maar een warme douche is toch wel lekker. Daarna gaan we ergens wat eten. Na diverse restaurantjes bekeken te hebben, komen we uit in het hotel naast het onze. Het ziet er erg chique uit, maar gelukkig zitten er meer echte toeristen op slippers en in korte broeken. Wij vallen dus niet echt uit de toon. We eten heerlijk en besteden de avond zoals de voorgaande avonden.
Zaterdag 2 juli 2005
Voor de verandering begint de dag eens stralend blauw. Snel haal ik brood want hier moeten we van genieten. Al vroeg zijn we op pad en om 9:30 uur zijn we weer in Pralognan. Hier gaan we weer met de kabelbaan omhoog. We lopen een redelijk vlak pad naar de refuge Les Barmettes, anders dan eergisteren dus. Vervolgens lopen we verder naar het Lac des Vaches en daarna door naar Lac Long en de refuge du Col de la Vanoise op 2530 meter. Het is hier schitterend: overal mooie toppen , aan drie kanten een dal en wandelpaden. Echt heerlijk.
Gelukkig is de hut ook open en we bestellen een flinke schotel van ei, aardappel en spek en wat de drinken en eten daarbij ons brood. Daarna zitten we nog even lekker te genieten van de omgeving en de rust. Ondertussen komen er vrij snel wolken aandrijven die er niet echt gezellig uitzien, dus is het tijd om weer verder te gaan.
We lopen via Lac des Assiettes. Boven ons cirkelt een helikopter van de reddingsdienst een paar rondjes. Het is niet duidelijk of er echt iets aan de hand is, of dat men aan het oefenen is. We laten ons er verder niet door afleiden en lopen door het droge meer naar een leuke helling van sneeuw waar we overheen moeten. Daarna gaat het steil naar beneden over een overigens mooi pad langs een slingerend beekje, l’Arcelin. De afdaling is niet alleen lang, maar ook steil. Gelukkig lopen we nog steeds in het zonnetje en zet de donkere bewolking niet echt door.
Om 17:00 uur zijn we terug in Pralognan en eten we een ijsje. Onderweg naar huis doen we boodschappen. Hierna volgt het normale avondprogramma van opfrissen, koken, eten en relaxen.
Zondag 3 juli 2005
Het is onbewolkt als ik, uiteraard vroeg, wakker ben. Na het ontbijt gaan Mandy en ik op pad; Ronald en Thea hebben even behoefte aan rust en blijven thuis. We gaan vroeg weg en om 9:30 zijn we in Courchevel 1650 (1490 m). We parkeren net buiten de plaats. We lopen vandaag een lange tocht. Vanuit Courchevel lopen we eerst richting Petit Pralin (1850 m) en daarna verder naar Mont Bel Air (2050 m). Dit is een erg steile klim maar een stuk korter dan er helemaal omheen. Na Mont Bel Air gaan we verder omhoog, maar gelukkig niet meer zo steil. We lopen via de Col de la Platta (2410 m) naar de refuge de Lac Merlet. Hoewel het huisje wel open is en er klaarblijkelijk mensen hebben geslapen ’s nachts, is er geen eten of drinken te koop.
Terwijl Mandy een broodje eet, loop ik nog even door naar het tweede meer van de Lac Merlet (2450 m). Snel weer terug en ook even iets eten. Gelukkig is een klein stukje verderop nog een refuge; dus dan gaan wij daar maar even lekker zitten. Dat kleine stukje verder op is een half uur erg steil dalen en dan zijn we bij de refuge du Grand Plan (2320 m). Helaas blijkt ook deze refuge gesloten te zijn. We zijn dus aangewezen op ons eigen brood en water. Dat brood is prima, maar het water raakt op. Op rantsoen dus.
Wej gaan verder. Het eerste stuk is vrij steil naar beneden. Daarna volgt een lange, langzaam dalende weg via La Rosiere Rou, Le Biol en Plan de la Porte (1780 m). Uiteindelijk zijn we om 15:30 uur weet bij de auto. We hebben ondertussen dorst als een paard en zijn erg moe en rijden snel naar het centrum van Courchevel, maar daar is geen enkele kroeg of supermarkt open. Dan maar snel verder maar in alle plaatsen waar we doorheen rijden, is alles gesloten. Zelfs in Bozel zijn de supermarkten en kroegen gesloten. Gelukkig is de supermarkt in Champagny wel open, dus vlak bij huis kunnen we alsnog van een koud drankje genieten.
Thuis gooien we snel de wandelspullen af en uit en de zwemkleding aan voor een frisse duik in het zwembad. Later koken we een prutje van groente, knakworst, rijst en saus. Dat gaat er wel in na een lange en inspannende dag. Aangezien we echt moe zijn, gaan we vanavond vroeg naar bed. Geen tijd meer voor spelletjes, kletsen of lezen: om 21:00 uur gaat het licht uit.
Maandag 4 juli 2005
Na een waardeloze nacht wordt het toch weer ochtend en tijd om op te staan. Het is half bewolkt maar het zonnetje doet zijn best om er door heen te prikken. Na het gebruikelijke ochtendritueel ga ik met Ronald en Thea wandelen; Mandy blijft thuis. De lift vlakbij het hotel is vandaag voor het eerst open en we besluiten deze te nemen.
Om 8:55 uur is er nog geen teken van leven bij de lift, terwijl deze toch om 9 uur open gaat. Gelukkig gaat er om klokslag 9 uur ergens een schuifdeur open en kunnen we naar binnen. Het is duidelijk de eerste keer vandaag, want de kaartjes moeten nog uit de verpakking komen, de prijs moet nog worden opgezocht etc. Gelukkig kunnen we snel daarna instappen en omhoog.
De lift brengt ons naar d’Eteriou op 1970 m hoogte. Vanaf het bergstation lopen we min of meer vlak naar Restaurant La Rossa(1990 m) en vandaar uit klimmen wij omhoog. Vervolgens kunnen we kiezen om over de toppen waaronder la Grande Rochette een rondje te lopen of om de andere kant op een rondje te om de Roche de la Tome. Dit laatste is de kortste en lichtste route en daar kiezen wij voor, ook al omdat er voor de middag onweer is aangekondigd. Ik loop nog even snel naar de pas van waaruit het dal van Plagne en Belle Plagne te zien zijn terwijl Ronald en Thea vast rustig doorlopen.
Ik moet flink doorlopen om de anderen weer in te halen. Rond lunchtijd is het onduidelijke waar we heen moeten. Eerst maar even rustig een broodje eten en daarna de kaart goed bestuderen. We weten waar we verder omhoog moeten, alleen het pad is onvindbaar. We besluiten gewoon maar een stukje omhoog te klauteren en na korte tijd stuiten we inderdaad op een pad. We zitten dus goed. Snel zijn we op het hoogste punt van de wandeling, op bijna 2500 meter. Daarna begint afdaling, richting le Tougne. Ondertussen begint het in het verte te rommelen en komen er donkere wolken aan. Als het zelfs begint te spetteren doen we onze regenkleding aan en lopen we snel verder. Het laatste stukje moet zelfs in hoog tempo want er ligt een enorme bui vlakbij. Gelukkig zijn we net op tijd binnen als het begint te hozen en onweren.
Op de trappen van het bergstation wachten we samen met een aantal andere wandelaars totdat de lift weer in werking gaat; het is immers middagpauze. Ruim een half uur later gaan we met de lift naar beneden. Het is dan weer droog. ’s Middags doen we een dutje of een spelletje. Mandy is ondertussen ook weer bijgekomen, want zij heeft lekker lang geslapen.
Als iedereen weer is opgefrist doen we boodschappen. Mandy en ik gaan in het dorp eten, terwijl Ronald en Thea thuis aan het kokkerellen gaan. We bestellen beiden lasagne en eten ons er helemaal ziek aan; te veel en te lekker is het. ’s Avonds spelen we nog wat spelletjes en dan is er weer een dag voorbij.
Dinsdag 5 juli 2005
Pas tegen 8:00 uur word ik wakker; een uur later dan normaal. Toch best vermoeiend dat wandelen, en een aanslag op je lichaam, want ik heb behoorlijk pijn in mijn achillespezen en rug. De anderen hebben ook zo hun kwaaltjes. Ondanks dit vreselijke leed, sta ik toch maar op om brood te halen. Daarna zoeken we een route uit waarbij we rekening houden met de vermoeidheid en pijntjes.
We rijden naar Pralognan en van daaruit verder het dal in naar het zuiden tot aan Les Prioux (1710 m). Hier parkeren we de auto. Dat doen meer mensen; het is kennelijk een goede plek om een mooie wandeling te maken en er starten inderdaad veel routes hier. Vlak bij elkaar liggen diverse parkeerplaatsen en het is er erg druk. Zo druk hebben we het nog niet gezien in deze omgeving. We lopen verder naar het zuiden over de weg en waar de weg ophoudt volgen we het pad.
Het is vandaag erg koud en een dikke trui is geen overbodige luxe. Het zal niet warmer zijn dan een graad of 10 en dat midden in de zomer op nog geen 2000 meter hoogte. We klimmen langzaam maar zeker een beetje en wandelen een paar kilometer richting de refuge du Roc de la Peche. Vlakbij deze refuge komen we bij de Montaimont (1910 m). Hier moeten we even flink afdalen om een beekje over te steken. Het beekje is diep uitgeslepen rond de Montaimont en dat levert prachtige plaatsjes op van een waterval en het uitgeslepen beekje.
In de hut drinken we warme chocolademelk. Helaas is deze veel te sterk en niet echt warm. Het is wel lekker om even rustig te zitten en op te warmen. Bij de hut hebben we een prachtig uitzicht op de zeer langzaam oplopende vallei en de hoge besneeuwde toppen in de verte. Het is inderdaad een mooie plek voor een flinke wandeling. Dat doen we echter vandaag niet; we lopen vanaf de hut gewoon weer terug naar de auto.
Tegen 12:30 uur zijn we weer terug in Pralognan en daar eten we een broodje zittend op een muurtje in het centrum. Achter ons wordt de lokale markt juist afgebroken. Terwijl we zitten te eten, begint het zonnetje te schijnen. Het is meteen aangenaam buiten. Later lopen we nog wat rond in Pralognan en kopen we wat spulletjes. Daarna gaan we weer terug naar huis.
’s Avonds, na een paar uurtjes lezen en spelletjes spelen, eten we in het restaurant. Het is weer dinsdag en dus weer Raclettedag. Helaas ben ik de enige die daar zin in heeft en moeten er minimaal 2 personen dit nemen. Op de gok kies ik voor wat anders en het blijkt een goede gok. Ik krijg een steengrill voor mijzelf en een groot bord met diverse soorten vlees, een bord met salade, brood, sauzen, etc. Een lekkere schranspartij volgt.
Woensdag 6 juli 2005
Ik word erg vroeg wakker en kan niet meer liggen en zeker niet slapen van de rugpijn. Waar dat vandaan komt weet ik niet, maar het bed helpt zeker niet. Toch blijf ik nog een tijdje liggen en muziek luisteren. Uiteindelijke sta ik maar op en haal ik brood. Het is vandaag bewolkt en het ziet er niet best uit. Na het ontbijt gaan we op pad rijden we eerst naar de v.v.v. Hier horen we dat het weer slecht is, dat zien we zelf natuurlijk ook wel, en vanmiddag nog slechter wordt met kans op onweer. Aangezien ik erg moe ben en overal pijn heb, gaan Mandy en ik weer terug naar het hotel. Ronald en Thea gaan wel wandelen.
De dag bestaat uit een dutje doen, spelletjes spelen en verder niet veel verheffend. Net na de lunch zijn Ronald en Thea weer terug. Zij hebben wel wat maar niet veel regen gehad en nadat zij zich hebben opgefrist, storten we ons ’s middags op spelletjes, boeken en alle anderen dingen die je bij slecht weer doet in het buitenland. Ook doen we boodschappen en koken we pasta met een lekker wijntje erbij.
Donderdag 7 juli 2005
Na 11 uur slapen word ik om 8:00 uur wakker. Desondanks ben ik nog steeds moe met overal pijntjes. Het weer is gelukkig wel weer wat beter. Als iedereen op is, gaan we op pad voor een redelijk lange, maar niet te zware tocht. Eerst moeten we echter nog een stukje rijden want we gaan naar Méribel-Mottaret.
Na een uurtje rijden komen we via Bozel, Brides les Bains en Les Allues aan in Moribel-Mottaret (1690 m). Tegen 10:30 uur beginnen we aan onze tocht. Eerst lopen wij door het dal langs het Lac de Tueda en een riviertje door het Réserve Naturelle du Plan de Tueda. Daarna gaat het een stukje vrij steil omhoog naar zo´n 2000 m en vervolgens volgt nog een min of meer vlak stuk van een paar kilometer. Uiteindelijk komen we bij de refuge du Saut (2120 m).
Ondertussen is de lucht flink betrokken en is er een koude wind opgestoken. De hut blijkt wegens verbouwingen gesloten te zijn en we moeten dus ons brood buiten opeten. Een flinke tegenvaller. We doen een extra trui of jas aan en gaan als ons brood op is snel weer terug. De terugtocht gaat sneller dan heen en al snel zijn we weer bij het Lac de Tueda. Het is ondertussen zo koud geworden dat de damp van het meer afkomt. Geen goed teken, maar het is tenminste nog droog.
Om 15:30 zijn we weer bij de auto en het blijkt slechts 11 graden te zijn. Niet gek dus dat we het koud vinden. Rijden we hiervoor ruim 1000 naar het zuiden naar Frankrijk? Via de Spar rijden we weer naar huis. We besluiten om, gelet op de slechte weersvoorspellingen voor de komende dagen, morgen al naar huis te gaan. In nog een dag binnen zitten, hebben we geen zin. Thuis pakken we vast in en ruimen we wat op. ’s Avonds eten we in het restaurant.
Vrijdag 8 juli 2005
Midden in de nacht maakt Mandy mij wakker; zij heeft flink buikpijn en de uren die volgen bevindt zij zich vaker in de toiletruimte, op of over de WC, dan in bed. Helaas betekent dat ook dat iedereen nog vroeger wakker is dan al gepland (6:30 uur) en dat drukt te stemming wel. Als Mandy weer een klein beetje beter gaat, gaan we op weg. We leggen de 1100 kilometer af in ruim 12 uur, ondanks een grote omweg door Frankrijk en een stop voor het avondeten. Om 20:30 uur zijn we weer in Abcoude. De vakantie zit er al weer op!
