In november van 2007 maken we een rondreis door Patagonië, zowel het Argentijnse als het Chileense deel. Het is de tweede keer dat we naar Zuid-Amerika gaan; in 2022 waren we al in Peru. We hebben ons de afgelopen maanden goed voorbereid en weten wat wel willen doen en wat niet. Het reserveren van de vluchten en het zoeken van hotels laten we over aan Passaat. De reis begint in Buenos Aires , de hoofdstad van Argentinië. Vervolgens gaan we naar de pinguïns en walvissen bij Peninsula Valdés, naar Tierra del Fuego aan het einde van de wereld en naar de gletsjers in Parque Nacional Los Glaciares en we sluiten onze reis af in Parque Nacional Torres del Paine in Chili. Klik hier voor een kaart met de route.
Buenos Aires
3 november 2007
Op zaterdag 3 november gaat de wekker al om 5:30 uur. Lekker begin van onze vakantie, zeker omdat we ook al niet vroeg zijn gaan slapen. Toch kost het geen enkel probleem om op te staan, want we hebben lang naar deze vakantie uitgekeken. We nemen de trein van 6:30 uur en vliegen om 8:05 uur met Iberia naar Madrid en vandaar door naar Buenos Aires. Het is een lange zit; na 17 uur landen we eindelijk op de internationale luchthaven van Buenos Aires, Ezeiza. Het is dan ongeveer 21:00 uur lokale tijd.
Na lang wachten bij de douane en op de tassen, nemen we een taxi naar ons hotel. Helaas ging er bij de taxicentrale wat verkeerd en staan we bij het verkeerde hotel. Om ongeveer middernacht komen we dan eindelijk aan bij Gran Hotel Hispano, in het centrum van de stad. We eten in een tentje om de hoek nog wat en gaan dan snel slapen; we zijn al bijna vierentwintig uur op.
4 november 2007
Onze eerste echte vakantiedag en we zijn om 7:00 uur wakker. Toch wat last van het tijdverschil want het is al middag in Nederland. De lucht is strak blauw dus dat beloofd veel goeds voor vandaag. Na een – zo later blijkt – typisch Argentijns ontbijtje van zoete croissants en geroosterd brood, gaan we op pad. Het is aanvankelijk nog wat fris dus we nemen de truien mee.
We besluiten eerst maar eens naar de Plaza de Mayo te lopen, het centrale plein van de stad. Ons hotel ligt er slechts een paar blokken vandaag, aan de Avenida de Mayo. Het Plaza de Mayo is een groot en mooi plein waaraan een aantal belangrijke gebouwen staan. Hier ook hebben de Spanjaarden zich hebben gevestigd toen ze in het gebied aankwamen. Hier ook lopen op donderdag de zogenaamde “dwaze moeders” rond. Helaas zijn wij er alleen op zondag en maandagochtend. Het is overigens wel te merken dat het zondag is, want het is erg rustig op straat.
Vanaf het plaza lopen we door verschillende straatjes van het centrum, ook wel Microcentro genoemd. We komen door een winkelstraat, Florida, we kruisen de Avenida 9 de Julio, de breedste straat ter wereld, de Obelisco ter ere van de 400ste verjaardag van de stad, en komen uit bij het Plaza San Martin. Vervolgens gaan we naar de wijk Recoleta, ten noordwesten van het microcentro. We bezoeken hier de gelijknamige begraafplaats. Op zich al de moeite waard omdat alle graven bestaan uit enorme mausolea; het lijkt wel een dorp op zich. De begraafplaats is echter vooral bekend omdat hier Evita Peron begraven ligt, overigens onder haar meisjesnaam, Duran.
Na dit toch wel wat vreemde toeristische uitje, is het tijd voor een hapje. Vervolgens nemen we een taxi richting de wijk La Boca. Een iets minder fraaie (en veilige) wijk van Buenos Aires. Hier bezoeken we, hoe kan het ook anders, het stadion van de Boca Juniors. De club van Maradonna. Het ziet er allemaal niet al te best meer uit, zowel het stadion als de omgeving, maar het heeft wel wat! Met de taxi gaan we weer terug naar het Plaza de Mayo. Hier zitten we nog even lekker in het zonnetje. We hebben een heerlijke dag gehad, een goed begin van onze vakantie!
5 november 2007
We zijn weer op tijd wakker en hebben nog een hele ochtend om in Buenos Aires te besteden. Na het ontbijt lopen we eerst even langs bij Aerolinas Argentinas om onze vluchten voor de komende tijd te bevestigen. Daarna sjokken we nog wat rond en belanden uiteindelijk op het Plaza de Mayo. Het zonnetje schijnt weer heerlijk dus we ploffen lekker neer. Het is er een stuk drukker dan zondag. Later lopen we naar de haven, die vlak achter het plein ligt. De oude haven wordt helemaal omgetoverd tot een prachtig gebied voor wonen en recreatie. We lopen over de boulevard met aan de ene kant de nieuwe gebouwen en aan de andere kant een natuurgebied en drinken bij een kraampje een halve liter verse jus d’orange. Later lopen we terug naar het Plaza de Mayo en zitten hier nog even. Eigenlijk wachten we tot we naar het vliegveld moeten.
Rond het middaguur halen we de bagage op in het hotel en nemen we een taxi naar het vliegveld. Het nationale vliegveld Aeroparque Jorge Newbery en niet het internationale vliegveld waar we een paar dagen eerder zijn aangekomen. Het vliegveld ziet er schitterend uit en we eten er een hapje. In twee uurtjes vliegen we naar Trelew. Hier worden we opgewacht en we gaan met een busje naar Puerto Madryn, een klein uurtje rijden naar het noorden. Het is dan 19:00 uur.
We dumpen onze spullen in het hotel, Residencial Manolo’s. Dit is een erg klein hotel dat weer in het centrum ligt en vlak bij de zee ligt, op de Avenida Roca. We gaan daarna meteen op pad, we lopen een rondje en doen een boodschapje en lopen even langs de zee. In een restaurantje in de buurt eten we prima maar relatief duur en daarna is het tijd om de te gaan slapen, want morgenochtend gaan we vroeg op pad!
Peninsula Valdés
6 november 2007
We hebben vannacht wat onrustig geslapen omdat een stevige wind alles wat los en vast zit achter het hotelletje met veel lawaai heeft heen en weer geslingerd. Toch zitten we, gedoucht en wel, om 7:30 uur aan het ontbijt. Dat bestaat als zo vaak uit croissantjes en geroosterde broodjes met jam en boter. Het begint ons nu al te vervelen.
Om klokslag 8:00 uur worden we opgehaald voor een excursie. We zijn de eerste, dus we kunnen een mooi plaatsje in de bus opzoeken. Het betekent ook dat we eerst een uur door Puerto Madryn rijden om andere mensen op te halen. Daarna rijden we naar Trelew, waar we gisteren net vandaag zijn gekomen, om uit de plaats zelf nog iemand op te halen en om mensen op het vliegveld op te halen. Dit alles kost heel wat tijd en pas om 11:00 uur gaan we op weg naar Punta Tombo.
Na nog eens 1,5 uur komen we aan in Punta Tombo. Hier leeft de grootste kolonie Magalhaen pinguïns, wel tot maximaal 1 miljoen stuks! Als wij er zijn, zijn het er veel minder, omdat de eieren nog niet zijn uitgekomen. De pinguïns zitten dus nog te broeden; althans de helft ervan terwijl de andere helft op zoek is naar voedsel. We zien dus niet een massa van duizenden pinguïns maar verspreid over een groot gebied toch wel heel wat. We lopen er dwars doorheen en komen dus wel erg dicht bij de pinguïns. We zien ook guanacos, een soort lama’s. We lopen hier een uurtje of zo rond en eten daarna een broodje.
Daarna rijden we terug richting Trelew en vervolgens naar de kust naar Rawson. Hier stappen we op een zodiak op zoek naar dolfijnen. En we zien ze! Best veel zelfs en ze zwemmen rond en langs de boot. Erg leuk! Na ruim een uur – dat toch erg kort lijkt – gaan we weer aan land en in de bus richting Puerto Madryn waar we pas rond 19:00 uur aankomen. Snel nemen we een warme douche en vervolgens eten we heerlijk in een restaurant aan de overkant. Na het eten kruipen we snel onder de wol, want het was een mooie maar lange dag en er wacht ons nog veel meer moois!
7 november 2007
Vandaag gaan we weer op excursie, en wel op zoek naar walvissen. Eigenlijk de reden dat we tijdens deze reis naar Peninsula Valdés zijn gegaan. Om 8:30 worden we weer voor het hotel opgehaald en we zijn weer het eerste. Dat betekent dus eerst nog wat kronkelen door het stadje om andere mensen op te halen en vervolgens rijden we naar het schiereiland (peninsula). Het hele schiereiland is een nationaal park en UNESCO beschermd gebied. Door de vorm van het schiereiland en de rest van de kust ontstaan twee beschutte baaien, waar honderden walvissen komen om hun kalveren te baren.
Eerst rijden we naar Caleta Valdés, waar we tientallen zeeolifanten zien. We zien alleen de mannetjes, want de vrouwtjes en hun kleintjes zijn al in zee. De volwassen mannetjes zijn echter – ondanks dat ze niet actief zijn – op zich al indrukwekkend genoeg. We eten hier ook een hapje en rijden verder over het schiereiland. We zien onderweg choiques, een soort struisvogel ook wel ñandus genoemd, en guanacos, en vizcachas, een soort knaagdier.
Uiteindelijk komen we rond 16:00 uur in Puerto Pirámides aan. Hier stappen we op een boot op zoek naar walvissen: southern right whales, ofwel zuidkapers. Al snel krijgen we in de verte wat in het oog en de hele boot is in rep en roer. We gaan erop af en even later zien we aan een andere kant nog wat bewegen. Na een tijdje zijn we ter plekke en zien we twee walvissen, moeder en kalf, zwemmen. Ze komen regelmatig boven om even lucht te happen en dan krijgen we ze goed te zien. In de buurt zwemt nog een stel. De walvissen komen op een gegeven moment erg dicht bij de boot, op nog geen 10 meter afstand en dan pas kun je zien hoe enorm groot ze eigenlijk zijn. Echt geweldig!
Helaas is het uur dat we hebben al heel snel voorbij en moeten we terug. We hadden hier wel veel langer willen blijven. Als we terug varen zien we in de verte nog een walvis die diep onderduikt en daarbij toch nog even z’n staart laat zien. dan staan we weer op het land en rijden we de 100 km terug naar Puerto Madryn. We kopen en schrijven wat ansichtkaarten en gaan, na een lekkere douche, een hapje eten. Alweer een prachtige dag voorbij!
8 november 2007
Vandaag hebben we een rustdag; pas om 16:00 uur gaan we naar het vliegveld en we hebben geen excursies gepland. We overwegen om alsnog wat te organiseren, maar doen dat toch maar niet. Na het gebruikelijke croissantje, gaan we aan de wandel. We lopen over het strand met een forse wind tegen richting het ecocentro, een informatiecentrum over de ecologie in de omgeving. Als snel krijgen we gezelschap van een hond. Hij ziet er verzorgd uit, heeft een halsband om en is erg lief, maar loopt wel helemaal met ons mee naar het ecocentro. Bij het centrum gaan we niet naar binnen – geen zin in – en lopen dus weer over het strand terug. Met de hond om ons heen. Een paar keer denken we dat hij er weer vandoor gaat, maar hij komt toch steeds weer terug.
Terug in Puerto Madryn zitten we even op een bankje, met de hond aan onze voeten. Dan is het lunchtijd. We gaan naar onze stamkroeg en eten een flink bord lasagne. Na het eten gaan we naar de even pinnen en lopen we nog wat rond en plotseling staat onze vriend weer voor onze voeten. We lezen nog wat in het zonnetje en gaan tegen 16:00 uur naar het hotel. We nemen afscheid van het hotel en stappen in de bus die ons naar het vliegveld brengt. De hond kijkt ons eens aan, en loopt vervolgens vrolijk achter een andere toerist aan.
We zijn mooi op tijd op het vliegveld en checken in. De vlucht staat nog op “op tijd” maar tegen dat we zouden moeten boarden, blijkt dat we toch een uur vertraging hebben. Vreemd. Om 19:15 uur is het dan toch zover: we vertrekken richting Ushuaia waar we 2 uurtjes later aankomen. In Ushuaia is het bewolkt en als we uit het vliegtuig stappen, blijkt ook dat het koud is. De bagage laat even op zich wachten en als we die hebben, rijden we in een paar minuten met een taxi naar ons hotel. We verblijven in Hotel Villa Brescia, een groot en luxe hotel op Avenide San Martin in het centrum van Ushuaia. We eten nog snel wat in het hotel en gaan dan naar bed. Het is ondertussen tegen middernacht en morgenochtend gaan we weer op excursie.
Tierra del Fuego
9 november 2007
We zijn in Ushuaia, de meest zuidelijke plaats ter wereld, op Tierra del Fuego, ofwel Vuurland. Vandaag gaan we de hele dag op excursie met verschillende activiteiten. Als we worden opgehaald blijkt echter dat er tijdens het boeken toch iets is fout gegaan, want we gaan wat anders doen dan we hebben besteld. We besluiten toch maar gewoon mee te gaan en zien het verder wel. We halen nog wat mensen op en gaan dan in het busje op pad.
We rijden richting Estancia Harberton door een prachtig gebied. We zien veel meertjes en dode bomen door beveractiviteiten, besneeuwde bergtoppen, veengebieden, bossen. We stoppen onderweg een paar keer en onze gids vertelt. Zo stoppen we ook bij een bijzonder scheef staande boom; dit komt door de harde en zeer vaak waaiende wind. Een mooi gezicht!
Na 1,5 uur komen we aan bij de estancia. De estancia is het oudste huis van Ushuaia en ligt geïsoleerd maar erg mooi. We stappen op een boot, die gelukkig min of meer overdekt is, want het is vreselijk koud en de wind en het water maken het er niet warmer op. We varen een eindje op het Beaglekanaal en zien een aantal pinguïns op een strandje. We varen verder en komen uiteindelijk uit bij een eilandje in het kanaal, Gable Island. Vlak voor we aanleggen zien we op het strand een grijze vos lopen, maar we scheuren met grote vaart voort. We gaan van boord en beginnen aan een wandeling van 2,5 uur.
Het eiland is prachtig en erg rustig; er zijn geen andere mensen. We lopen in een ongelooflijk mooie omgeving met meertjes, bossen, dode bomen, een verdwaalde bever, bergtoppen in de verte; een onherbergzaam en ruig gebied zonder menselijk inmenging. Echt aan het einde van de wereld ook. We genieten van de serene rust. Aan het einde van de wandeling komen we aan bij een hutje. Hier heeft onze chauffeur, die niet meewandelde, de houtkachel opgestookt en een heerlijke en overdadige lunch klaargemaakt. Twee gigantische broodjes en nog heel veel andere lekkere hapjes en een glaasje wijn. Wat een luxe!
Na de lunch zijn we lekker rozig en lopen we nog een klein stukje naar het strand waar we weer op de boot stappen. We varen terug naar de estancia. Onderweg maken we een ommetje langs een eilandje waar wel eens zeeleeuwen voorkomen, maar nu helaas niet. Wel zien we er diverse vogels waaronder een ibis. Bij de estancia stappen we weer in de bus en rijden we terug naar Ushuaia. Onderweg zien we eerst een grijze vos langs de kant van de weg zitten. Snel maken we wat foto’s maar als we dichterbij proberen te komen, gaat hij er vandoor. Wat verderop zien we een condor vliegen. Prachtig en heel bijzonder. De condor cirkelt wat rond in de verte en komt dan recht over ons heen. Daarna cirkelt hij verderop nog wat rond en verdwijnt dan achter de bossen. Geweldig!
Het was een lange maar wel erg mooie dag. We nemen snel een warme douche en gaan daarna wat eten in een restaurantje vlak bij het hotel. Heerlijk en na nog een kopje thee na, gaan we terug naar ons hotel en duiken we onder de wol.
10 november 2007
Vandaag staat er een excursie op het programma waarbij we naar bevers gaan zoeken. Dat blijkt echter pas vanavond te zijn, dus we hebben de hele dag de tijd om wat anders te doen. We besluiten naar het Tierra del Fuego Nationale Park te gaan. We winnen eerst informatie in bij de VVV en gaan dan op pad. Het park ligt slechts 10 km van Ushuaia en met een minibusje rijden we er in een half uurtje heen. We stappen uit bij Lago Roca, centraal in het park.
We lopen langs de Lapataia en Ovando rivieren en zien diverse (water)vogels. Omdat het pad nogal blubberig is, gaan we ook een stukje over de weg. Vervolgens nemen we een pad dat ons naar de mirador Lapataia voert, een uitzichtpunt over de gelijknamige baai. Vanaf het uitzichtpunt dalen we af richting de baai. Op dit punt ook eindigt rijksweg 3. Deze weg maakt onderdeel uit van de Pan-American Highway die loopt vanaf dit punt tot helemaal in Alaska, bijna 18000 km naar het noorden. Dit punt en het bijbehorende bord zijn echte toeristentrekkers, die dan ook met busladingen gelijk aankomen.
Via del turbal, een pad langs veen en meertjes en een oude beverkolonie lopen we weer terug. Rond 14:00 uur zijn we weer bij Lago Roca, waar we een enorme hamburger naar binnen werken. Daarna gaan we met een minibusje weer naar Ushuaia waar we om 16:30 uur aankomen. Omdat we rond etenstijd vanavond weg zijn en we niet precies weten hoe laat we terug zijn, kopen we wat snacks. Daarna doen we een klein tukje en om 19:00 uur worden we bij het hotel opgehaald. Onze chauffeur is niet erg spraakzaam en heeft wel behoorlijk haast. Misschien wil hij gewoon zijn rijkunsten of het vermogen van zijn nieuwe auto tonen. Na een halfuurtje komen we bij een paar huisjes aan en hier blijkt dat onze chauffeur ook alleen maar chauffeur was. De gids wacht ons op en de chauffeur scheurt er weer vandoor.
We blijken een privé excursie te hebben en gaan al snel met de gids op pad. Vlak achter de huisjes ligt een venig gebied met een aantal meertjes. Deze meertjes zijn ontstaan doordat bevers dammen in de stroompjes hebben gebouwd. Achter de dammen stijgt het waterpeil en de bomen en struiken sterven verdrinken vervolgens. Dit geeft een mooi maar wel macaber beeld, al die dode bomen. Met de gids lopen we langzaam en stilletjes rond de meertjes. Het is rond het vriespunt, het sneeuwt lichtjes en het waait behoorlijk dus we hebben het al snel koud. Al vrij snel zien we een bever zwemmen. Na een tijdje heeft hij ons in de gaten en gaat er vandoor. We lopen langzaam verder en het duurt erg lang voordat er weer wat gebeurt. Tegen die tijd zijn we al behoorlijk verkleumd, maar het zien van nog een bever geeft ons nog wat extra energie. Een kopje warme thee dat de gids heeft meegenomen, helpt overigens ook!
Als ook de tweede bever uiteindelijk uit beeld verdwijnt, lopen we snel terug naar het huis. Hier heeft de vrouw van onze gids een tafel vol heerlijk hapjes klaargemaakt. Daar hadden we niet op gerekend, maar het komt wel erg goed uit. Lekker dicht bij de kachel doen we ons tegoed aan de hapjes en drankjes. We zitten er wel twee uur en rond 23:00 uur brengt de gids ons weer terug naar Ushuaia. Wederom een mooie dag!
11 november 2007
Vandaag verlaten we Ushuaia weer en vliegen we naar El Calafate. We vliegen om 12:00 uur en doen dus de ochtend niet veel meer, behalve een beetje langer in bed liggen. We lopen nog een rondje door het stadje en gaan dan naar het vliegveld, waar we een mooi uitzicht op Ushuaia hebben. Na ruim een uur vliegen komen we aan op de luchthaven van El Calafate. Er staat geen busje voor ons klaar (zou wel moeten) en dus nemen we een taxi naar ons hotel. Na een halfuurtje komen we aan bij het Hotel del Glaciar Libertador, een jeugdherberg die er leuk uitziet. We krijgen een uitgebreide uitleg wat ons allemaal te wachten staat de komende dagen en daarna de sleutel voor onze kamer. Vervolgens nemen we een douche en verkennen we het stadje. We eten pasta bij Cocina, dat ondanks de positieve berichten uit onze reisgids, behoorlijk tegenvalt. Daarna doen we nog een klein boodschapje en gaan vervolgens terug naar het hotel. Morgen gaan we alweer vroeg op pad voor een tweedaagse trekking.
Parque Nacional Los Glaciares
12 november 2007
We vertrekken om 8:30 uur bij ons hotel met een busje richting El Chaltèn. Na een lange en oncomfortabele rit komen we rond het middaguur in El Chaltèn aan. Dit is een leuk en klein plaatsje met maar ongeveer 400 inwoners en niet al te veel toeristen. Heel wat anders dus dan El Calafate. Het weer is helaas niet al te best: het is bewolkt, het miezert af en toe wat en er staat een hard wind. En dat net nu we aan een tweedaagse trekking beginnen.
Om 13:00 uur vertrekken we. Met gids en extra lunchpakket. Naar het schijnt hebben we dat geboekt; we weten van niets, maar vinden het prima. We lopen ongeveer 5 uur waarbij we vooral in het begin flink omhoog gaan. Het sneeuwt af en toe lichtjes en het uitzicht is beperkt, maar toch is het een mooie tocht. We zien onder andere de calafate struik en een aantal condors. De plaats El Calafate is overigens een verbastering van het “opkalefateren” van schepen waarvoor de calafate struik werd gebruikt. We slapen vannacht in een tentje bij Laguna Torre. Als we daar aankomen, leggen we de spullen in de tent en nemen we een kopje heerlijk warme thee met koekjes. Tussen de wolken door laat de Cerro Torre zich even zien; hier gaan we morgen naar toe.
We hebben een uurtje of wat om ons zelf te vermaken en rond 19:00 uur gaan we eten. Het is, zelfs in de etenstent, vreselijk koud, dus we eten met muts op en handschoenen aan. Het diner bestaat zelfs uit drie gangen: warme soep, pasta zonder saus en chocoladepudding. Na het eten blijkt dat het nog even flink heeft gesneeuwd, want alles is wit buiten. Na het eten duiken we snel in de tent. Half aangekleed en met een dubbele slaapzak proberen we wat warm te worden en te slapen. Helaas lukt beide niet, behalve een paar minuten slapen hier en daar. Goede voorbereiding op de flinke tocht die ons morgen te wachten staat.
13 november 2007
We hebben vrijwel niet geslapen en hebben het nog steeds erg koud en besluiten daarom als het wat licht wordt, om maar op te staan. Het is ongeveer 6:00 uur. Het blijkt vrijwel onbewolkt te zijn en al snel kunnen we van de eerste zonnestralen genieten en hebben we een prachtig uitzicht op de Cerro Torre.
Langzaam maar zeker ontwaakt het kamp en gaan we richting het ontbijt. Dit bestaat uit heerlijk warme thee en zwart geblakerde toast die we dus maar links laten liggen. Gelukkig zijn er nog koekjes van gisteren over dus dat nemen we maar als ontbijt.
Om 9:00 uur gaan we op pad. In een flink tempo lopen we door het bos richting de gletsjer. Na een half uurtje beklimmen we de laatste heuvel en krijgen we een prachtig uitzicht op de Cerro Torre, de gletsjer en het voorliggende meer. We genieten even van de omgeving en dalen vervolgens af naar het meer. Daar steken we de rivier over via een touw. Leuk! Vervolgens lopen we langs het meer richting gletsjer. Het pad gaat af en toe erg steil omhoog en naar beneden; zo steil dat we ons aan touwen moeten vasthouden of omhoogtrekken. Aan het begin (of einde, het is maar hoe je het bekijkt) van de gletsjer verlaten we de harde rotsen en lopen we verder over de gletsjer. Na een paar minuten stoppen we even om de stijgijzers onder de schoenen te binden. Onze gids legt uit hoe we hiermee moeten lopen.
We lopen een uur of zo over de gletsjer en vorderen langzaam maar gestaag. Dan komen we aan bij een steile wand. Hier houden we pauze en eten we een broodje. De gids klautert ondertussen razendsnel naar boven en zekert daar een aantal touwen. Vervolgens mogen wij, een voor een, en gezekerd aan de touwen, met stijgijzers en ijsbijlen de wand beklimmen. Dat gaat verrassend makkelijk en is ook erg leuk! Als iedereen is geweest, lopen we over de gletsjer weer terug tot het punt waar we de stijgijzers weer af doen. Daarna lopen we dezelfde route naar het kamp terug als we vanmorgen heen liepen. Het is nog steeds erg mooi!
Om 16:00 uur komen we weer in het kamp aan. Erg vermoeid, maar we moeten nog een stukje, want vanavond slapen we in El Chaltèn. Gelukkig is er een kortere route dan heen, en met onze gids gaan we weer op pad. Wij blijven nog twee dagen in El Chaltèn, maar de meeste andere uit onze groep niet, en zij moeten om 19:00 uur de bus halen. Zij lopen dus in een sneller tempo richting het dorp, terwijl wij er met onze gids het gemak van nemen. We kunnen ook niet anders, want we zij behoorlijk uitgeput. De laatste kilometers vallen ons zwaar, maar we komen toch in El Chaltèn aan.
Rond 19:30 komen we in het dorp aan en met behulp van onze gids vinden we ons hotel Altes Cumbres. Een prachtig en klein hotel maar met enorme kamers. Snel dumpen we onze spullen en gaan we naar een restaurantje om te eten. Daarna gaan we slapen. Lang slapen. Wat een vreselijk mooie dag was dit, maar wel erg zwaar. We hebben ruim 10 uur gelopen.
14 november 2007
We hebben heerlijk geslapen; totaal knock-out door gisteren. We doen lekker rustig aan want we hoeven vandaag helemaal niets. We nemen de tijd voor ons ontbijt, wat overigens voor de verandering eens wel goed is, en gaan daarna het dorpje in. Een heerlijke rustig en ontspannen dorpje met onverharde wegen en houten huisjes. Bij een bakkerij / café drinken we een kopje thee en eten we een klein taartje met “dulce de leche“. Lekker!
Later lopen we nog wat rond en kijken we in diverse winkeltjes. We lunchen empanadas; bladerdeeg gevuld met kip, groenten of wat dan ook. Om de benen een beetje in beweging te houden, besluiten we om ’s middags naar chorrillo de salto (de waterval) te lopen. Het kost ons een uurtje om er te komen. We maken wat foto’s en zitten even rustig op ons gemak rond te kijken. Vervolgens lopen we weer rustig terug. We zien een aantal condors door het dal vliegen en dat blijft toch mooi en bijzonder.
Als we thuis komen, nemen we een lekkere douche en we gaan vervolgens eten in een tentje aangeraden door onze gids van de trekking en inderdaad, het eten is er heerlijk. Wat een relaxte dagje hebben we gehad!
15 november 2007
We hebben nog een dag in El Chaltèn en willen deze dag benutten om in deze prachtige omgeving nog een mooie wandeling te maken, bijvoorbeeld richting Mont Fitz Roy. De berg waar het hier om draait. Helaas zijn we erg vermoeid door de zware tocht van twee dagen geleden en door een griepje. In plaats van naar Fitz Roy lopen we dus naar de apotheek om hoestdrank te kopen.
We besluiten een bus eerder naar El Calafate te nemen maar dat gaat niet zomaar. We kunnen onze tickets niet omruilen en kopen dus maar gewoon nieuwe. Om dit uit te zoeken komen we ook bij het informatiecentrum aan het begin van het dorp en langs de weg vlak bij het centrum loopt een rode vos. Hij is niet bang en bekijkt ons van een afstandje, zoals wij hem ook bekijken. We hebben alle gelegenheid de vos goed te filmen en fotograferen.
Om 13:00 uur nemen we de bus, in plaats van 19:00 uur. De bus blijkt een luxe touringcar te zijn, heel wat beter dan het busje van de heenreis waar we gesloopt uitkwamen. In El Calafate doen we een boodschapje en melden we ons weer in ons hotel. Daarna gaan we lekker eten bij Rick’s waar we ons voor 35 peso’s volstouwen met een enorm saladebuffet en diverse vers gegrilde vleessoorten. Onze kamer in het hotel is duidelijk minder mooi en veel kleiner dan eerder maar de douche doet het en we slapen als rozen.
16 november 2007
Na een goede nachtrust en een matig ontbijt – de croissantjes komen nu echt ons de strot uit – stappen we om 8:00 uur in de bus voor een “alternatieve excursie” naar de Perito Moreno gletsjer. We halen eerst een hoop andere mensen op en om 9:00 uur, als de bus vrijwel vol zit, gaat we echt op pad. We rijden El Calafate uit en draaien vervolgens de oude, onverharde weg richting Lago Roca op. Onderweg komen we langs een aantal oude estancia’s waaronder die waar onze kroonprins Willem Alexander en zijn Maxima al twee keer hebben gelogeerd. Onderweg zien we ook een black chested eagle.
De oude weg sluit weer aan op de verharde weg en vlak daarna gaan we het Parque Nacional Los Galciares in. We komen nu steeds dichter bij de Perito Moreno gletsjer. De enige (volgens de gids) gletsjer ter wereld die niet krimpt. De gids en de chauffeur voeren gezamenlijk de spanning op, inclusief de bijbehorende muziek en dan, als we nog een bocht in de weg hebben genomen, zien we de gletsjer. Het ziet er, zelfs vanaf deze afstand en deze plek, echt indrukwekkend uit. We maken dan ook een kleine fotostop. Overigens net als nog tien andere busladingen.
We rijden vervolgens nog een half uurtje verder en komen aan bij een parkeerterrein met restaurant en een serie van trappen en balkons waar we een mooi uitzicht op de gletsjer hebben. Hier verblijven we maar liefst 2,5 uur en hoe mooi het ook is, dat is wel erg lang. En het begint ook nog wat te miezeren. In het overvolle restaurant drinken we wat en zitten we de tijd wat uit.
We rijden vervolgens nog wat verder en stappen om 14:30 uur op een kiezelstrandje uit. Hier zien we ijsschotsen die van de gletsjer zijn afgedonderd en geeft de gids nog maar wat uitleg. Om 15:00 uur mogen we dan aan boord van een boot dat ons richting de gletsjer vaart. We moeten op een flinke afstand blijven vanwege het risico dat een groot blok van de gletsjer afbreekt, maar zelfs vanaf 100 m afstand ziet het er erg indrukwekkend uit: een muur van ijs van een paar kilometer breed en tientallen meters hoog! Erg mooi ook als er stukken afbreken en met donderend geraas in het water terecht komen. En dit zijn nog maar relatief kleine stukjes.
Het uur vliegt voorbij en we varen al snel weer terug en rijden we met de bus weer terug naar El Calafate. Omdat we geen zin hebben in weer een rondje door de stad om iedereen eerst af te zetten voordat we bij ons eigen hotel aankomen, stappen we er in het centrum uit en lopen we verder terug. Bewegen we ook nog wat vandaag.
In het hotel frissen we ons op en daarna gaan we lekker eten in La Tablita, het restaurant van de stad waarvoor we moesten reserveren. Helaas maakt het op ons geen al te beste indruk; we mogen om 20:00 uur aan tafel maar om 21:00 uur hebben we nog geen eten en als het dan komt, vinden we het niet lekker. Onze kelner heeft dat in de gaten verontschuldigt zich, zowel in woorden als in de rekening. Dat zijn we tot nu toe ook wel anders tegengekomen. Al met al hebben we wel voldoende gegeten, maar niet volgens de hooggespannen verwachtingen. We lopen nog een rondje en gaan daarna lekker naar bed.
17 november 2007
Net als gisteren gaan we vandaag weer het gletsjerpark in. Al om 7:15 uur worden we opgehaald en gaan we op weg naar Puerto Bandera. Hier kopen we weer toegangskaartjes voor het nationale park en vervolgens sluiten we in een enorm rij aan om aan boord van een van de catamarans te gaan. Om 9:20 varen we uit. Er staat een koude en erg harde wind; zo hard zelfs dat we nog niet aan dek mogen. Na een uurtje varen we relatief beschut in Brazo Norte en kunnen we wel aan dek. Met een extra broek en met muts, handschoenen en sjaal om, want het is er koud ondanks dat het zonnetje wel regelmatig schijnt.
In Brazo Norte zien we de eerste ijsschotsen en -bergen. Deze zijn soms enorm groot; veel groter dan onze boot. Na een flink eind varen zien we aan onze rechterkant de Upsala gletsjer, de grootste van de gletsjers die we vandaag bezoeken, maar we gaan eerst naar het westen naar het Brazo Spegazzini. Hier varen we langs de Seco gletsjer en aan het einde van dit meer naar de Spegazzini gletsjer. We vergapen ons een tijdje aan de grootsheid van de gletsjer en varen dan terug. Onderweg waait het bijzonder hard en een van de passagiers gaat zelfs onderuit op het dek. Gelukkig blijft hij wel aan boord. We zien onderweg ook nog een condor vliegen.
We varen het meer uit en steken min of meer rechtdoor over naar het Brazo Upsala, richting de gelijknamige gletsjer. We zien heel wat ijsschotsen, vaak veel groter dan onze boot en komen uiteindelijk bij de gletsjer uit. We moeten op ruime afstand blijven – wel 800 m – maar zelfs dan ziet het er enorm uit. Kilometers breed en tientallen meters hoog een grote muur van ijs.
We varen het meer weer uit en leggen aan bij Onelli. Hier gaan we van boord en eten we wat in het restaurantje. Vervolgens lopen we naar het meertje, dat voor een groot deel vol ligt met ijsschotsen van de achterliggende gletsjers. Een mooi gezicht. Om 16:30 uur zetten we weer koest naar de haven waar we rond 18:30 uur aankomen. Met de bus rijden we vervolgens weer naar huis. We eten, net als een paar dagen eerder heerlijk bij Ricks. Dit was onze laatste dag in Argentinië, morgen gaan we naar Chili.
18 november 2007
Na het ontbijt lopen we met onze bagage naar het busstation, ongeveer 15 minuutjes. We hebben kaartjes voor de bus naar Puerto Natales van 9:00 uur. We vertrekken stipt op tijd en rijden al snel El Calafate uit en door de eindeloze steppe van Argentinië. We zien een paar choiques en condors en komen rond het middaguur bij de grens aan. Onze chauffeur haalt de paspoorten op en allerlei andere formulieren en dat lijkt een goed idee want lekker efficiënt. Helaas staan we ongeveer anderhalf uur stil bij de grens. Gelukkig zien we wel een paar condors vliegen om de tijd wat te doden. Vervolgens rijden we in twee minuten naar de Chileense grens, waar alles een stuk sneller gaat. Wel controleert men erg streng of we geen verse etenswaren zoals fruit meenemen, want dat is streng verboden!
Een uurtje later komen we aan in Puerto Natales; een klein stadje dat er rustig en wat grauw uitziet. Dat zal ook wel met het weer te maken hebben, want het is bewolkt en het miezert wat. We halen Chileense peso’s en melden ons het in hotel: Hostal Francis Drake. Hier krijgen we vouchers voor de hutten en bus, maar helaas kunnen we de busvoucher niet inruilen voor een ticket, want het is zondag. Na diverse pogingen geven we het op en hopen we er maar het beste van. We doen een klein boodschapje en spreken een Belgische die net terug is uit de Torres. Zij heeft vooral veel slecht weer gehad. Met deze kennis pakken wij onze tassen voor de komende dagen: muts, handschoenen, regenbroek. We eten heerlijk in El Asador Patagónico aan het Plaza des Armas en gaan daarna lekker slapen. Wie weet hoe lang het duurt voordat we in een normaal bed lekker kunnen slapen?
Parque Nacional Torres del Paine
19 november 2007
De bus komt ons om 7:30 uur ophalen bij het hotel, dus staan we op tijd op. Het is bewolkt maar er zitten ook wat opklaringen tussen, dus wie weet… Met twee flinke tassen stappen we een paar minuten na half acht in de bus; zonder tickets maar met voucher. Gelukkig doet de chauffeur niet al te ingewikkeld en kunnen we op weg. Na twee uurtjes rijden komen we aan bij Porteria Laguna Amarga, de ingang van het Parque Nacional Torres del Paine. Hier kopen we toegangskaartjes en zien we een eerste glimp van de Torres del Paine, die vooral in de wolken schuil gaan. Vervolgens wachten we op een minibusje dat ons van de ingang naar Hosteria Las Torres. Volgens de gids besparen we ons hiermee een saaie wandeling van 7 km. Saai is het geenszins want we gaan over een erg smalle en gammele brug en waar andere chauffeurs hun passagiers hier laten uitstappen om aan de andere kant van de brug weer in te stappen, blijven wij gewoon zitten. Ook zien we tientallen guanacos en ook diverse choiques onderweg.
Om 11:30 komen we aan bij de hosteria. Hier eten we een broodje en dan gaat het echt beginnen. We hijsen de tassen op onze rug en beginnen aan de relatief kort wandeling naar Refugio Chileno. We lopen dus een stukje van de rechterpoot van “de W”. Deze tocht heeft, zoals de naam al doet vermoeden, de vorm van de letter “W” en kun je in 3 tot 6 dagen lopen. Er zijn onderweg voldoende refugio’s en campings, met wisselende voorzieningen te vinden.
We beginnen met een klein stukje min of meer vlak en daarna stijgt het pad sterk. Het laatste deel naar de refugio bestaat uit een aantal dalingen en stijgingen. Als we bijna bij de hut zijn, horen we een hoop herrie achter ons: er komt een cowboy met een groepje paarden aan. Zij verzorgen de bevoorrading van de hut want er gaan geen wegen heen. Om 14:00 uur komen wij ook aan bij de hut en de rest van de middag zitten we in het zonnetje dat ondertussen lekker schijnt en lopen we nog wat rond in de omgeving.
Aan het einde van de middag raakt het bewolkt en steekt er een harde wind op, maar uiteindelijk lost de bewolking toch weer op zodat we nog een aardig uitzicht hebben op de Torres. Om 19:30 uur is het etenstijd en het is eten wat de pot schaft. We krijgen een lekker soepje, een bord rijst met een soort hachee en een vanille-chocolade mousse. Heerlijk. Snel na het eten gaan we naar bed. We liggen in een stapelbed op een kamer met nog een aantal stapelbedden, waar twee andere Nederlandse stellen liggen, die we tijdens de heenreis hebben ontmoet en waarmee we vandaag naar de hut zijn gewandeld.
20 november 2007
Al vroeg zijn we wakker en om 7:00 uur kleden we ons snel aan, kop onder de koude kraan en ontbijten. Langzaam maar zeker druppelen andere wandelaars ook de ruimte binnen en om 8:00 uur zijn we klaar voor vertrek. Omdat we vanmiddag hier weer terugkomen, hoeven we niet alle bagage mee te nemen. Dat scheelt.
Vandaag gaan we naar de Torres del Paine: drie hoge en smalle rotstorens. De bezienswaardigheid van het nationale park. We lopen eerst een stuk verder het Valle Ascencio in langs de gelijknamige rivier. We stijgen wat en dalen wat; soms steil en soms gemoedelijke maar langzaam maar zeker komen we toch steeds iets hoger en dieper in het dal. Af en toe zien we een waterval of steken we een klein riviertje over en vullen we onze flessen. Na anderhalf uur komen we aan bij een splitsing: rechtdoor verder het dal in en naar het vlakbij gelegen Campamento Torres of naar links naar de Base Las Torres. We kiezen ervoor om naar de Base Las Torres te lopen. Of eigenlijk te klauteren want dit betekent over een enorme puinhelling naar boven klimmen.
Na een uur blijkt deze klimpartij zeker de moeite waard. We hebben een prachtig uitzicht op de Torres del Paine! Gelukkig is het weer net als gisteren goed; er hangt (achter de Torres) wel wat bewolking, maar wij staan en lopen in de zon. Heerlijk. We zitten ruim een uur boven en genieten van het uitzicht en een broodje en beginnen dan aan de afdaling. Tijdens deze afdaling komen we tientallen andere wandelaars tegen die nog omhoog willen. Waarschijnlijk “dagjestoeristen” die vanochtend vanuit de Hosteria zijn gekomen. Beneden bij de splitsing kiezen we ervoor om niet verder het dal in te gaan. In ongeveer een uur kun je naar Campamento Japones en in nog eens drie uur naar een ander Torres Lookout lopen. We vinden het echter mooi voor vandaag en lopen terug naar onze refugio.
Rond 15:00 uur zijn we weer terug bij de refugio. We nemen een heerlijke douche om het zweet en stof van de afgelopen dagen van ons af te spoelen en ploffen daarna lekker neer in het zonnetje om een stukje te lezen. Het eerste deel van “de W” zit erop. Een deel van onze wandelgenoten loopt door naar beneden naar het Hosteria omdat ze de volgende dag met de bus en catamaran naar het andere einde van “de W’ gaan. Het andere stel doet hetzelfde maar slaapt vannacht nog wel in Chileno. Wij lopen morgen “de W”.
21 november 2007
Na een redelijke nacht zijn we weer bijtijds wakker. Zo vroeg zelfs dat we nog niet kunnen ontbijten maar gelukkig kunnen we wel al snel een kopje warme chocolademelk krijgen. Even later krijgen we dan toch ontbijt en kunnen we er weer tegen aan. Het is dan 8:30 uur. Met volledige bepakking lopen we ongeveer een half uur terug over het pad van de eerste dag en we buigen dan af naar het westen. Het pad gaat geleidelijk naar beneden en loopt erg comfortabel. Het is ook erg rustig, want veel mensen lopen wel naar de Torres maar lopen niet de hele “W”.
We lopen langs, maar wel een stuk boven het Lago Nordenskjöld, steken diverse riviertjes over en in tegenstelling tot gisteren liggen er nu niet overal bruggetjes maar moeten we het zelf maar uitzoeken. In de verte zien we een paar paarden staan en we zien diverse vogels, waaronder ook een paar condors, maar verder zien we weinig dieren. Dat valt wel wat tegen. Wat niet tegenvalt is het uitzicht: ongelooflijk mooi! Lange tijd gaat het allemaal erg geleidelijk, maar tegen 12:00 uur gaan we plotseling steil omhoog. Het begint dan ook weer te waaien, met als voordeel dat de paar sluiterwolkjes die er nog waren, snel verdwenen zijn. Het is dus voor de derde dag op rij schitterend weer!
Na de steile klim hebben we een prachtig uitzicht op het lago en eten we een broodje. We lopen verder en het pad heeft nog een paar stevige klimmetjes en dalingen voor ons in petto en ten slotte dalen we iets na 14:00 uur nog een keer steil af. Om 14:30 uur komen we aan bij Refugio Los Cuernos, onze slaapplaats voor vannacht. De refugio ligt aan het meer, maar helaas is zowel het water van het meer als de wind te koud om even lekker hiervan te genieten. Uit de wind en in de zon is het overigens wel behoorlijk zweten geblazen en onder deze zware 🙂 omstandigheden lezen we wat en genieten we van een koude cola (in Refugio Chileno was de cola uitverkocht; dus dat is extra genieten). We nemen een heerlijk douche en schuiven om 19:30 uur aan voor het diner. Helaas valt dat, en dan vooral het hoofdgerecht, nogal tegen. Verder is alles prima geregeld in de refugio en het is er in ieder geval een stuk schoner dan in Chileno.
22 november 2007
Dag vier van onze wandeling en alweer zijn de weergoden ons gunstig gezind: het is strak blauw. Al erg vroeg zijn we klaar voor vertrek, maar helaas is de refugio niet bedacht op vroege vogels en moeten we tot 7:30 uur wachten op het ontbijt en onze lunchbox. Eigenlijk is dat best laat want er ligt een lange wandeldag voor ons. Het ontbijt bestaat onder andere uit roerei en het lunchpakket ziet er ook prima uit.
Om 9:00 uur zijn we op weg, wederom met volledige bepakking. Twee uur lang lopen we min of meer langs het meer. Soms stijgen we en soms dalen we maar om goed 11:00 uur zijn we bij Campemento Italiano, de ingang van de Valle del Francés wat de middenpoot van “de W” vormt. In het campemento laten we onze grote tas achter en beginnen we aan een klim het dal in. Een groot deel van de klim gaat over grote rotsblokken en steil omhoog. Al snel zien we aan de linkerkant een stuk van de Glaciar de Francés. Naarmate we vorderen met onze klim en verder het dal in geraken, komt de gletsjer ook steeds dichterbij en na ruim een uur zwoegen komen we bij een prachtig uitzichtpunt halverwege het dal. Op het punt zitten al diverse andere mensen, waaronder ook een groep Hollanders, te genieten en wij ploffen ook neer.
Na een half uurtje horen we bekende stemmen en daar komen onze wandelpartners van de eerste dagen omhoog. Zij zijn vanuit Refugio Paine Grande, in het oosten waar wij vanavond ook slapen, hierheen geklommen. Na een korte stop besluiten zij door te gaan maar wij hebben geen puf om nog een kleine twee uur verder te lopen en dan ook nog vijf uur terug te moeten lopen. We blijven dus nog even zitten.
Na nog een kwartiertje gaan we weer naar beneden, maar we zijn nog geen minuut onderweg of we horen geroep vanaf het uitzichtpunt. Er is een flink stuk gletsjer afgebroken dat naar beneden valt met veel lawaai en een enorme wolk van sneeuw tot gevolg. De wolk onttrekt een groot deel van de berg aan het zicht: erg indrukwekkend! Als het stof weer is neergedaald (letterlijk) dalen we dan toch af. Gelukkig staat onze tas nog waar we hem achterlieten en om 14:00 uur steken we de Rio del Francés over.
Het is nog twee uur lopen naar de refugio over een erg eenvoudig pad, zonder steile stukken. Toch valt het ons zwaar omdat we beiden flink vermoeid zijn. Rond 16:00 uur persen we er nog een eindsprintje uit naar de refugio. Hier aangekomen boeken we onze gereserveerde tent om naar een kamer in de refugio. De refugio is behalve groot ook nieuw en netjes. We nemen een douche en gaan later met de anderen eten en tafelen daarna nog wat na. Tijdens het eten genieten we van het uitzicht en de ondergaande zon op de bergen om ons heen. Nog een wandeldag te gaan.
23 november 2007
Onze refugio ligt links onder in “de W” en we hoeven vandaag alleen nog maar de linkerpoot te lopen. De gaat naar de Grey gletsjer. Als we wakker worden, blijkt het al 7:30 uur te zijn. We hebben zowaar uitgeslapen. Het blijkt alweer schitterend weer te zijn. De anderen komen min of meer gelijk met ons de ontbijtzaal binnen zodat we gezamenlijk ontbijten. Om 9:00 uur gaan we op pad.
Het eerste stuk van de wandeling is vrijwel vlak maar daarna volgt een flinke klim. Nu blijkt dat de vier wandeldagen zijn tol beginnen te eisen, want we hebben het zwaar. We lopen langs een meertje en hebben uitzicht op het Lago Grey waar een aantal flinke ijsschotsen in drijven. Na 2 uurtjes komen we aan bij het uitzichtpunt halverwege de wandeling. Vanaf dit punt heb je een schitterend uitzicht op de Grey gletsjer. Op een rots zitten en liggen we van het uitzicht te genieten en eten we een broodje. De rest gaat nog een stuk verder, maar wij vinden het wel weer best. We blijven nog wat zitten en lopen dan terug. Onderweg stoppen we nog even bij een meertje waar we zo lekker zitten dat we bijna in slaap vallen.
Om 14:30 uur zijn we weer terug bij de refugio. De rest van de middag doen we weinig behalve wat dommelen in het zonnetje. Het wandelen zit er op, “de W” zit er op. Feitelijk zit onze vakantie er al bijna op! ’s Avonds eten we wat met onze collega’s en drinken we nog wat in de kroeg als afsluiting op deze unieke ervaring.
24 november 2007
Na het ontbijt gaan we met de boot over Lage Pehoe naar Refugio Pudeto waar we de bus terug naar Puerto Natales kunnen nemen. We zijn veel te vroeg maar het blijkt dat we al snel wel in de bus kunnen stappen die dan via een aantal andere punten in het park hier later weer terug komt en dan naar Puerto Natales rijdt. De keuze is dus om in de harde wind nog twee uur te wachten of een tour door het park te maken. We kiezen voor de laatste optie. Ook dit deel van het park is erg mooi en we zien ook eindelijk weer guanaco’s en choiques die we tijdens de vijf dagen wandelen niet hebben gezien. Bij de ingang van het park stoppen we weer en zoals we al vermoedde is het mooie weer zo’n beetje op: de Torres liggen geheel in de wolken. We hebben echt ongelooflijk veel geluk gehad met het weer!
Rond 17:00 uur zijn we weer in Puerto Natales en in ons hotel. We dumpen onze spullen en lopen een rondje onder andere over het Plaza de Armas. We komen landgenoten tegen die we eerder in Cuernos ook hebben ontmoet en babbelen even lekker bij, onder andere over de gezonken boot bij Antarctica (zij gaan over een paar dagen die kant op). Later trekken we in het hotel eindelijk schone kleren aan. Heerlijk is dat! We eten in dezelfde tent als een week geleden en toevallig zitten onze wandelgenoten daar ook. Het eten is heerlijk net als de wijn en het is erg gezellig. Een goede afsluiting van een hoogtepunt van onze reis. Rond 22:00 uur vallen we moe maar voldaan in slaap.
25 november 2007
Het duurt nog even voor we weer thuis zijn, maar eigenlijk zit de vakantie erop. Vandaag reizen we met de bus van 9:00 uur Puerto Natales naar Punta Arenas, een rit van ongeveer 3 uur. In Punta Arenas stappen we op het vliegveld uit en vliegen we naar Santiago de Chili, de hoofdstad van het land. Onderweg maken we wel nog twee tussenlandingen en pas rond 20:00 uur zijn we in ons hotel in de binnenstad van Santiago: Hotel España vlakbij het Plaza des Armas. Hier lopen we dus wat rond en eten we een hapje. Daarna gaat we lekker slapen.
26 november 2007
Om 11:00 uur moeten we op het vliegveld zijn, dus hebben we ’s ochtends nog net even tijd om even over het Plaza des Armas te lopen en een paar foto’s te schieten. Met een taxi rijden we naar het vliegveld, we checken in en eten een broodje en om 14:00 uur stijgen we op. We vliegen in ruim tien uur naar Madrid waar we om 6:00 uur lokale tijd aankomen (op 27 november dus) en waar we om rond 9:00 uur het vliegtuig naar Amsterdam nemen. Om 11:30 landen we weer op Schiphol en om 12:30 uur zijn we weer thuis. Toch best lekker om weer thuis te zijn. Nu nog even de dag wakker blijven om zo snel mogelijk in het Nederlandse ritme te komen en dan vooral nagenieten van een schitterende reis!
